The Big Draw![]()
Ateliergesprek: zaterdag 5 oktober – 20u
Toen ik op de site van KUNSTWERKT de aankondiging las voor het ateliergesprek met Ronny Delrue, heb ik geen ogenblik geaarzeld om me in te schrijven. De kunstenaar Ronny Delrue hoeft niet meer voorgesteld te worden, en dit niet alleen omwille van zijn boeiend oeuvre maar ook omwille van zijn door insiders geprezen doctoraat in de kunsten rond het thema 'Het onbewaakte moment, de gecontroleerde ongecontroleerdheid bij het tekenen.'
Elk Kunstenaarsatelier bezit een bepaalde sfeer, heeft zijn charme, zo ook dit van Ronny Delrue, een onverwachte stille plaats in een drukke straat van Gent.
Bij het binnentreden van het atelier na het trappenklimmetje voel ik er me onmiddellijk thuis. Alle gesprekspartners zitten reeds gezellig met Ronny Delrue rond de tafel. Het beloofde glaasje wijn ontbreekt niet en de reuze zak chips is reeds geopend. Verf, potjes, penselen, spuitbussen, mengschotels, vellen papier slingeren her en der rond en horen er duidelijk bij.
Voor ons, 11 gesprekspartners voor één avond, verstopt hij niet de drie schilderijen die pas ‘af’ zijn. Ze hangen ogenschijnlijk lukraak aan de muur. We voelen ons vereerd ze nu reeds te mogen ontdekken en later op de avond leidt het gesprek dan ook naar de oorsprong van de schilderijen.
Onder het drinken van een fris biertje vertelt Ronny Delrue met veel animo over de lange weg die hij heeft afgelegd om te worden wat hij nu is. Van regentaat naar het klaslokaal om les te geven en terug naar het klaslokaal van KASK en HISK om naast het lesgeven ook nog les te volgen naar het kunstenaarschap en leraar aan Sint-Lucas is een niet eenvoudig parcours. Ook werkte Ronny Delrue daarnaast nog ongeveer zeven jaar aan zijn kunstdoctoraat.
In tegenstelling tot andere doctorandi ziet Ronny Delrue zijn proefschrift niet als opstapje naar iets anders. Hij maakte het doctoraat uit pure interesse.
En …steeds kriebelde het om te tekenen.
Ronny Delrue pleit voor de vreugde van het tekenen. Tekenen is zo eenvoudig, tekenen kan men overal, op rotsen, met gebaren, op het strand, met koffie op papier, met potlood, inkt… Tekenen gebeurt snel, vluchtig en kent niet de barrière van een groot wit doek dat schrik aanjaagt.
Lesgeven boeit hem enorm. Waarom? Door de studenten voelt Ronny Delrue de polsslag van de tijd. Volgens hem moet een academie een vrijplaats zijn waar men graag werkt, schildert, tekent en vooral experimenteert. Een leraar geeft de student de vrijheid om zelf technieken uit te zoeken en laat ruimte voor het onverwachte, kortom de academie beschouwt hij als voedingsbodem voor werk en techniek.
Op de vraag: ‘moet je kunnen tekenen om te schilderen’ is er geen exact antwoord. Voor Ronny Delrue zijn schetsen in elk geval belangrijk en een middel om te komen tot een kantelmoment, het moment tussen denken en voelen.Op het web ontdekte ik de volgende uitspraak van Ronny Delrue:
“Ik hou enorm van tekenen, omdat daar toevalligheden en onverwachte elementen het eindresultaat enorm kunnen bepalen. De kunstenaar stuurt dat toeval dan weer vanuit zijn ervaring. Dat bedoel ik met de ‘gecontroleerde ongecontroleerdheid’ van het tekenen: het tekenen kan een kunstenaar tot een kantelmoment brengen.”
Hoe later het uur hoe meer het ook bij mij begint te kriebelen om te tekenen. Ronny Delrue is een overtuigende en meeslepende prater. Met hem in dialoog gaan vormt zeker nooit een probleem. Hij doet het graag en goed, zeker ook deze avond. Ik kijk op mijn uurwerk, het is flink na elf uur. Tijd om op te stappen!
Gewapend met het tijdschrift Kunstletters, een nieuw schetsboek en cataloogje ‘Les chambres de la tëte’ duik ik de nacht in.
Volgende tentoonstelling
Ronny Delrue - Neige en bleu
Salon Blanc
8 februari 2014
Romestraat 30 - 8400 Oostende
Ook te zien op
Middle Gate Geel '13
curator Jan Hoet
vindt plaats op vier locaties:
de Halle, Markt 1
Gasthuismuseum, Gasthuisstraat 1
Sint-Dimpnakerk, Sint-Dimpnaplein Kunsthuis Yellow Art, Pas 204.
Gasthuismuseum, Gasthuisstraat 1
Sint-Dimpnakerk, Sint-Dimpnaplein Kunsthuis Yellow Art, Pas 204.
Nog tot 22 december
tekst en foto's Kathleen Ramboer