amateurkunstenblog

Wanneer ik zaterdagavond arriveer in het park, komt een menigte mensen me tegemoet. Het is half acht, de zon priemt hoog aan de hemel en geeft het groene park een warme gloed. Muziek klinkt luid en kindjes lopen en dansen in het rond. Wat ’n heerlijk zomerse sfeer hangt hier!

Op de houten dansvloer geeft Nara Pessoa de Souza van Gents Danshuis de Ingang een sessie Braziliaanse dans. Met opzwepende samba ritmes motiveert ze een groep dansers om beweging uit hun heupen te krijgen. Dat wil niet bij iedereen even goed lukken, maar de dansers geven niet op. Oefening baart kunst, jawel!

Op het grote podium gaat de dansvoorstelling “Chrysalis” van Jordi Vidal net van start. Snel nog een pintje halen om de hitte draaglijk te maken. Een grote jongeman en een frèle meisje stappen op het podium en wikkelen een groot touw los. De aandacht wordt onmiddellijk getrokken en de twee trekken ons mee in hun verhaal. Dat ontspint zich als een parcours doorheen een relatie: van verliefdheid, over wan- en vertrouwen, kwaadheid en geluk, tot de blijde verwachting van een kindje. Het touw staat als 'rode draad' symbool voor de struggle van twee mensen die van elkaar houden; van samen zijn of alleen. De voorstelling duurt een klein halfuurtje en zit mooi in elkaar. Met een fijne soundtrack, soms net iets teveel theatraliteit maar vooral heel sterke, acrobatische dansers!

Na “Chrysalis” bestormen enkele kinderen het podium om de acrobatische toeren die ze zagen te imiteren. De voorstelling heeft duidelijk indruk gemaakt! Een nieuwe garde artiesten is geboren...

Even later wordt het podium geruimd voor een solo van Karim Kalonji (Living Proof) die, opgekleed in een deftig pak, de scène betreedt. Vloeiende maar geïsoleerde bewegingen brengen zijn lijf in beweging. Op de achtergrond horen we een geluidsband met speeches over de positie van de zwarte in de Amerikaanse maatschappij, als slaaf, als ‘neger’. Zware kost, maar het publiek volgt gebiologeerd. De kindjes kijken met grote ogen.

Gaandeweg verdwijnen de kleren van de man en zien we een gespierd lichaam dat zware inspanning toont. Zweet parelt op zijn rug. Naar het einde toe breekt de danser los met explosieve, doorleefde bewegingen. We zien breakdance en popping-locking van de bovenste plank, in een hedendaags jasje gestoken. Eerlijk, kritisch, sterk!

Na twee voorstellingen strek ik mijn benen om een kijkje te nemen naar de overige activiteiten. In de bar hangt een presentatie van “de Nachten van de fotografie” van het Centrum voor Beeldexpressie. Een mooie selectie beelden genomen vlak na zonsondergang. Fotograferen zonder natuurlijk licht, het lijkt me geen gemakkelijke opgave, maar het resultaat is verbluffend mooi!

Organiserende organisaties van “Dansen in het park” De Ingang, Wisper, Polariteit en Circa zijn goed zichtbaar met hun aanbod. Ik heb de smaak te pakken gekregen en schrijf me in voor 4 dansreeksen. Goed voor een gevuld dansjaar!

En volgend jaar: same place, same time: “Dansen in het park” in het Azaleapark

Op 1 september is de projectgroep van "L'union fait la Force" te gast in Brussel waar opnames voor de gelijknamige documentaire zullen plaatsvinden.

Lucas Catherine, het personage dat vandaag ik de kijker staat, spreekt langzaam en bedacht. Doorheen de sereniteit die hij uitstraalt borrelt ook een ruime portie enthousiasme op. Lucas woont in een gezellige flat, hartje Brussel. De ochtendzon komt royaal binnen langs de grote ramen en geeft de knusse leefruimte een extra gezellige toets.

Michel stapt vandaag in de rol van interviewer. Hij heeft een papier in de hand met de vragen die hij heeft voorbereid. Lucy en Joeri nemen plaats achter de camera's. Louise controleert de geluidskwaliteit terwijl Hans aandachtig de beelden van de camera op de monitor bekijkt.

De voorbereidingen voor deze draaidag starten al vroeg in de ochtend. Nu krijgen de deelnemers andere katten te geselen: waar moet het personage plaatsnemen, wat is de beste plaats voor de camera, hoe het geluid afstellen, ...? De filmploeg probeert in overleg een antwoord te vinden. Lucas' blik verraadt enige ongerustheid wanneer hij deze drukte aanschouwt.

Sinds de aankomst van Hans zit de voorbereiding van het interview in een hogere versnelling: het bureau moet verplaatst worden en het personage dient erachter plaats te nemen, het licht moet anders afgesteld worden en de omkadering verfijnd.

Digitale camera, monitor ter controle van wat de camera opneemt, ... het gebruikte materiaal is van een hoge technische kwaliteit! De testen worden uitgevoerd met gesloten raambekleding, ... of, toch niet? Beslissing: het daglicht maximaal gebruiken! De klank wordt getest met micro, bevestigd op de camera. Het resultaat is bevredigend. Bovendien is het overbodig dat iemand de micro de hele tijd vasthoudt.

Ondertussen overleggen Michel en Lucas hoe het interview zal verlopen.

Dan breekt het grote moment aan. Iedereen kent zijn rol. De spanning stijgt. Absolute stilte is noodzakelijk, wil de klankopname perfect zijn. "Draai" en het gebruikelijke klapje geven aan dat de opname loopt.

De eerste vraag wordt afgevuurd. Michel spreekt lang en breed. Hans komt tussenbeide om de vraag te verduidelijken. Michel stelt de tweede vraag. Hans onderbreekt nogmaals en stelt voor dat Lucas de vraag samenvat alvorens het antwoord te geven. Misschien is het de bedoeling dat de interviewer niet gehoord wordt in de film, een techniek die bij bepaalde documentaires van o.m. de BBC wordt toegepast.

Na de eerste reeks vragen stelt Hans voor om even te pauzeren. In kleine groepjes wordt van gedachten gewisseld over het verloop van dit eerste stuk. Het ziet er naar uit dat het interview volledig opnieuw moet gebeuren. Lucas blijft er kalm bij. Grote verwondering wanneer blijkt dat de antwoorden op de vragen quasi onveranderd blijven.

We maken van dit ogenblik gebruik om ons uit de voeten te maken. Het werk is eigenlijk nog maar net begonnen. Een interview afnemen is alles behalve makkelijk, wat we ten onrechte misschien denken wanneer we voor de beeldbuis zitten.

Op 4 augustus, tijdens ons bezoek aan GC De Markten te Brussel, waar een groepje enthousiaste mensen werkt aan een uitzonderlijke film over de Belg door de belg, hebben we het geluk enkele deelnemers aan het project te interviewen.

Thierry De Coninck is de eerste die ons een interview toestaat. Hij verbant mijn gsm-toestel met een (sypathieke) grijns terug naar mijn handtas wanneer hij merkt dat ik het interview er mee wil opnemen. Veel praktischer lijkt het hem om hiervoor een programma op zijn Apple-laptop te gebruiken. Als beginnende Macbook verkenner krijg ik ter plekke een gratis inwijding in de Apple geheimen (en na het interview de opname op mijn usb-stick).

Thierry is fotograaf van beroep met een passie voor film. Sinds enkele jaren is hij lid van een filmclub. In het beroepsleven maakt hij af en toe videopnames. Het tot standbrengen van een documentaire met professionele begeleiding overtuigde hem om in het project te stappen.
'Het is een toffe en boeiende ervaring. Het gaat hier immers over een werk dat divers is, zowel georgrafisch als op vlak van leeftijd en achtergrond van de personages.'

De opstart van het project liep in zijn beleving niet van een leien dakje: "Er komt veel meer bij kijken dan wat ik had verwacht. Een concept uitwerken, bepalen wat in beeld moet gebracht worden, geschikte personages vinden, eerlijk gezegd, veel ingewikkelder en intensiever dan ik oorspronkelijk had ingeschat."
Het feit dat je in dit project kan experimenteren met verschillende aspecten van het filmgebeuren, is voor Thierry een bijzonder leerrijke ervaring. De regie-activiteit heeft hierbij zijn voorkeur. Maar ook de ervaring als cameraman was zeer verrijkend.
Thierry ziet het al helemaal zitten om nieuwe projecten op te starten met enkele andere deelnemers!

Michel Van Der Meulen wil deze gelegenheid vooral benutten om zijn huidige filmervaring bij te schaven. Maar hij voelde zich ook bijzonder aangetrokken tot het project omwille van het thema. Als voorzitter van een filmclub is hij al een twaalftal jaren actief in het filmgebeuren. Zijn eerste filmervaring dateert uit de periode dat hij als volleybaltrainer zijn team "in actie" filmde om nadien, aan de hand van de filmbeelden, de mogelijke verbeterpunten in beeld bracht.

Voor Michel is de absolute troef van dit project: de samenwerking met professionals. Hij leert hoe het filmwerk wordt voorbereid en hoe onderzoek en studie verlopen. Het samenwerken met diverse mensen en dus ook met diverse profielen is een ervaring die hem zeker naar andere projecten zal leiden.
Michel is ontzettend benieuwd om het eindresultaat te bekijken en te weten hoe het gepercipieerd zal worden.

Na de workshop probeer ik om de nog twee andere projectleden te pakken te krijgen, maar de laatste zonnestralen lokken onherroepelijk. Van Lucy Vereertbrugghen vind ik enkele dagen later nog een paar reacties in m'n mailbox.

Lucy zet met dit project haar eerste stappen in het filmgebeuren. Enkele bescheiden eindwerkjes voor de kunstacademie in avondonderwijs buiten beschouwing gelaten, is zij een beginner in de ware zin van het woord. Lucy's motivatie komt voort uit haar belangstelling voor film en het genre documentaire.
De echte draaidagen waren voor haar tot nu toe het hoogtepunt van het project. Het voorbereidende werk, zoals het opstellen van het scenario duurt quasi even lang als de opname op zich. Ze kon twee Brusselaars overtuigen om als personage mee te werken aan de film.
Lucy geniet volop van het groepswerk. Er wordt naast het ernstige gedeelte ook veel plezier gemaakt. De fotografen in de groep brengen haar bovendien heel wat kennis bij. Lucy heeft hoge verwachtingen bij het project en hoopt dat de documentaire ronduit goed wordt. Deze ervaring is voor haar absoluut het startpunt voor een reeks toekomstige filmprojecten.

Op 4 augustus worden we verwacht in GC De Markten, een Vlaams broeinest voor kunst en cultuur aan de Graanmarkt te Brussel. We krijgen de kans om er een workshop bij te wonen van "L'union fait la Force", een uitzonderlijk documentaireproject over de Belg door de Belg, en vallen met de deur in huis.

Wouter Van Springel laat de projectgroep even aan z'n lot over en vertelt ons vol enthousiasme over dit bijzondere filmproject. Wouter is vormingsverantwoordelijke bij het Centrum voor Beeldexpressie, een landelijke organisatie voor niet professionele fotografen, cineasten en mediakunstenaars, gevestigd in Antwerpen. Het wil een steunpunt zijn voor al wie in zijn of haar vrije tijd bezig is met film, foto of multimedia. Geïnspireerd door de doelstelling van het Prins Filip Fonds ("bruggen slaan tussen de drie gemeenschappen"), lanceerde het Centrum voor Beeldexpressie dit project en begeleidt en ondersteunt het.

Psycholoog van opleiding, verdiende Wouter zijn eerste professionele sporen als fiscaal redacteur. Hij volgde een avondopleiding fotografie. Via die weg belandde hij bij het Centrum voor Beeldexpressie, waar hij zich als vormingsverantwoordelijke als een vis in het water voelt.

Wouter vertelt: 'Het Centrum voor Beeldexpressie wilde in eerste instantie belangstellenden laten proeven van en smaak krijgen in het filmen door ze te begeleiden in een uitdagend project.'
En de naam "L'union fait la Force" zal in ieder geval tot de verbeelding van talrijke Belgen en internationale België-fans spreken, na de woelige politieke periode die ons land nog tamelijk recent overleefde.

We willen meer weten over de verwachtingen van de projectgroep want,
eenvoudig zou je denken, snel even een documentaire van 50 minuutjes bij mekaar puzzelen.
Wouter verduidelijkt dat het de bedoeling is dat deze film "een eigen leven" gaat leiden. In eerste instantie wordt er gemikt op culturele centra voor een vertoning aan hun leden. Fantastisch zou het echter zijn mocht deze film ook de huiskamer bereiken... Canvas, u heeft ons gehoord?

Daarnaast wil de projectgroep met een mooi verhaal op de proppen komen. Geen politieke boodschap. Van dat soort hebben we net iets te veel gehad in de voorbije periode. Wel een positieve boodschap: "Belgen hebben wel degelijk een eigenheid en die mag best in beeld gebracht worden, en ja, zelfs in de verf gezet worden. Het moet een "leuk" onderwerp worden: Belgen bestaan, ze leven graag en hebben ook iets te vertellen." Dat is in ieder geval de mening van de deelnemers en dit maken ze graag tastbaar op het scherm.

Het enthousiasme van Wouter en zijn organisatie resulteerde in een dito groep van filmliefhebbers die deze fantastische uitdaging wil aangaan. Het hoofddoel van het project draait eerst en vooral rond het filmgebeuren. Een filmconcept uitwerken met alles wat daarbij komt kijken: over compromissen sluiten naar een harmonische samenwerking met alle deelnemers in de diverse fasen, om zo tot een resultaat te komen dat het grote publiek kan bekoren. Bovendien wordt het een écht Belgisch project met deelnemers uit diverse hoeken van het land.

Het tot stand brengen van de film wordt ondersteund door een tiental workshops.

Tussendoor zijn er proefopnames op locatie die tijdens de workshops met een kritisch oog bekeken en bijgestuurd worden.

Het is een intensief, hectisch en langdurig proces. Een proces van zoeken, proberen, verdedigen, vallen, opstaan en opnieuw beginnen tot er een consensus ontstaat die iedereen tot tevredenheid stemt.

De begeesterde deelnemers hebben het geluk begeleid te worden door professionals die al heel wat filmwaters doorzwommen hebben. Het gaat hier om niemand minder dan Hans Dessers voor het aspect regie, Jan Dellaert voor wat camera-werk betreft en Steven Vanhyfte die montage-geheimen ontsluiert. Allen hebben hun sporen in de film- en tvwereld reeds verdiend.

We hebben de kans om enkele deelnemers te ontmoeten. Het is vandaag één van de weinige zonnige zaterdagen van het seizoen en we begrijpen onmiddellijk dat filmliefhebbers ook door de kniën gaan voor een schaarse zonnestraal ... Enkele 'die hards' zijn op het appel. (Een neerslag van deze interviews staat in een aparte blog gepubliceerd.)

Na het afscheid van de projectgroep die uitgelaten in de bruisende sfeer van deze zomerse zaterdagavond verdwijnt, drinken wij nog een glas in de Markten en praten even na. Deze enthousiaste groep zit ons zeer zeker onder het vel. Dynamische mensen met elk hun verhaal, die zich vergaren rond een gemeeschappelijk doel: samen een documentaire neerzetten en van mekaar leren..., mooi, toch?

Even voor de laatste opvoering van de productie "Halve Maan", kunnen we de muzikanten even strikken voor een interview. We zitten rond de tafel in de late herfstzon. Het wordt een gezellige babbel over hun engagement in het project en in de muziek in het algemeen.

Als ze iets gemeen hebben, is het zeker passie!

Ruben is amateurmuzikant. Hij speelt trompet. Muziek is de bepalende factor in zijn leven. Hij houdt van diverse genres en speelt in verschillende bands. Zijn leraar van de muziekschool was voor hem het stichtend voorbeeld.

Thibaut, de jongste telg uit de groep, loopt school in de kunsthumaniora. Hij speelt saxofoon. Zijn liefde voor de muziek en de keuze om saxofoon te spelen werden hem door zijn vader bijgebracht.

Trui startte in het derde leerjaar met cello en ging eerst de klassieke toer op. In het tweede middelbaar maakte ze de stap naar contrabas en kwam zo in de wereld van de jazzmuziek terecht. De vrijheid die ze in dit muziekgenre ervaart is voor haar het grote aantrekkingspunt. Ze volgt les aan het conservatorium te Leuven.

Marius heeft eerst de muziekakademie in Gent afgewerkt. Daarna startte hij aan het conservatorium te Gent. Negentig procent van de tijd is hij met muziek bezig. Vooral oude jazzlegendes zoals Max Roach en Jack Dejohnette inspireren hem. We vinden Marius straks achter de drums.

Een wervelende show!

De muzikanten nemen plaats op het podium. Zeven vrouwen en één man vullen de scène verder op. Van bij het begin worden we helemaal ingepalmd door een boeiend samenspel van muziek en dans, waarbij verschillende dansgenres op een subtiele manier gemixt worden. Alles draait hier om mekaar aanvoelen en mekaar ondersteunen om tot een harmonieus geheel te komen.

Soms wordt de muziek naar de achtergrond gedrongen door het dansgebeuren, dan weer komen de muzikanten volop naar het voorplan.

Het muziekstuk "It might storm later" begeleidt de dansers in een moment waarop ze zich voorstellen aan het publiek. Het is een mengelmoes van verschillende disciplines waarbij zowel de dansers als de muzikanten de gelegenheid krijgen om hun persoonlijke kwaliteiten in de verf te zetten.

Het nummer SOS voelt donker en koud aan. De streng aandoende zwarte outfits van de dansers benadrukken een grillige wereld.

Het nummer waarbij de cijferreeks aan bod komt, is het lievelingsnummer van de choreografe. Er worden zeer complexe maatwisselingen gebruikt, wat een ware uitdaging betekent om dit naar bewegingstaal te brengen.

De zwarte pakjes worden ingewisseld voor speelse overhemden. Dit is ook het schakelmoment in het optreden waarbij we in een wereld van romantiek, verleiding en afwijzing terechtkomen.

Tot slot wordt het publiek op een grote jamsession tussen muzikanten en dansers getrakteerd. De interactie tussen alle personen op de scène weerspiegelt een speelveld waar alles kan en mag.

In de kleedkamer bij de artiesten

Bij het binnenstappen van de ruimte valt de leuke wanorde op. We verwachten ons aan een feestelijke stemming. Iedereen lacht, maar toch is er een zweem van weemoed te bespeuren op de gezichten van deze jonge artiesten.

Sarah, Daphne en Jelle nemen nog even de tijd om hun indrukken met ons te delen.

Zij zijn alledrie lid van dezelfde dansschool en het dansen zit hen in het bloed. Ze werden door Danspunt uitgenodigd om aan het project deel te nemen.

In het begin was het moeilijk om op de muziek te werken, voornamelijk omwille van het live-aspect en het genre waarmee ze minder vertrouwd waren.

Na veel experimenteren en proberen kwam het project in een versnelling terecht en ontstonden er mooie dingen. Zo begonnen ze de muziek ook meer te appreciëren.

Ze vinden het tof dat er ruimte voor persoonlijke inbreng was. Een groot deel van de show werd door de deelnemers zelf bedacht en verwerkt tot groepschoreografieën. De choerografe begeleidde hen in het neerzetten van hun persoonlijkheid in het gebeuren.

Door de maanden heen zijn ze van het project beginnen houden en nu light het afscheid wat zwaar op de maag. De dansers komen uit diverse hoeken van het land, dus het zal niet makkelijk zijn om mekaar nog regelmatig terug te zien. Mar geen nood, er is al een nieuw voorstel van Danspunt, waarop de ganse groep maar al te graag wil ingaan.

Met dit slotconcert is het project afgelopen en komt de samenwerking tot een einde. Een jaar van inzet en doorzettingskracht hebben zeker vriendschapsbanden gesmeed. We horen in de toekomst hoogstwaarschijnlijk nog van deze bezielde mensen!

Live jazzmuziek en een dansproductie in één project, dat was de droom van Danspunt, steunpunt voor amateurdans in Vlaanderen en Muziekmozaïek, impulscentrum voor jazz en folk.

De twee organisaties namen de uitdaging aan en sloegen de handen in elkaar. Met de hulp van het Forum voor Amateurkunsten zetten ze een meer dan fraai resultaat neer. "Halve maan" is een hedendaagse dansvoorstelling met live jazz muziek.

Het project startte een jaar geleden. Sindsdien vonden een 6-tal toonmomenten plaats. Op zondag 7 oktober2012 staan de dansers en muzikanten klaar voor een laatste opvoering van "Halve Maan".

Bij De Vieze Gasten

In de late namiddag wordt het al behoorlijk druk op het terras van "bij De Vieze Gasten", sociaalartistieke werking in de Brugse Poort in Gent.

De jazzmuziek komt het plein opgewaaid en geeft de zonnige herfstnamiddag een extra vrolijke toets. Een beetje later is het de beurt aan de dansgroep om nog een laatste keer de danspasjes te oefenen. De sfeer komt er stilaan maar zeker in.Tijd voor een interview met de makers van "Halve Maan".

Profielen die matchen

Matthias Van de Wiele droomde van een project om muziek "op maat" voor te maken.

Tijdens het creatieproces leefde hij zich helemaal uit in het assembleren van diverse stukken. Met als resultaat composities die zeker en vast de test van originaliteit hebben doorstaan.

Choreografe Jolanda Luijten liet zich graag verleiden door de experimentele muziekstukken van Matthias. Voor haar choreografie liet ze zich erdoor inspireren. Door middel van improvisatie kwamen nieuwe choreografieën tot stand die op hun beurt leidden tot nieuwe composities.

De voorstelling werd uiteindelijk een boeiend spel van uitwisseling van invloeden die op mekaar inwerken en tot nieuwe inzichten leiden. Wat vanavond gebracht wordt is een afgewerkt geheel met toch nog ruimte voor creatieve invulling, zowel bij de dansers als bij de muzikanten.

Jolanda, beroepsmatig actief in de danswereld, gaat dansend door het leven. Ze kwam via Danspunt in contact met dit project. Dankzij haar kennis van verschillende danssoorten zoals urban, hiphop, breakdance en hedendaagse dans, werd haar gevraagd om de choreografie van het project voor haar rekening te nemen. Choreografie op livemuziek was nieuw voor haar, maar precies daarom een grote uitdaging. Jolanda en de dansers repeteerden pas in een laat stadium op de muziek en slechts een maand voor het eerste optreden met de muzikanten. Ook voor het slotoptreden werden geen extra testmomenten meer voorzien. Jolanda is er echter van overtuigd dat de dansers straks nieuwe en frisse energie aan de dag zullen leggen.

Voor het muzikale gedeelte kon Matthias, die beroepsmatig met jazz en improvisatie bezig is, rekenen op muzikanten die gerekruteerd werden op basis van hun engagement en motivatie om dit maandenlang parcours af te leggen. Voor elk instrument werd iemand gevonden met een goede bagage en een portie lef om te improviseren. Tijdens de repetities klikte het al gauw tussen alle muzikanten.

Sinds het laatste optreden, 5 maanden geleden, heeft de groep niet meer gerepeteerd. Zo wordt bij elk optreden de spontaniteit aangeboord.

Op vrijdag 19/10/2012 stelt KUNSTWERKT het kersverse boek “Groeten uit het ondergrondse” voor in het SMAK in Gent. Tine Mortier, schrijfster en Esther Platteeuw, illustratrice zitten beiden aan tafel, klaar om ‘hun kindje’ de wijde wereld in te sturen. Ze worden vergezeld door Petja Gekiere van KUNSTWERKT, het steunpunt voor al wie actief beeldend bezig is in Vlaanderen; en Marita Vermeulen van De Eenhoorn, uitgeverij van “Groeten uit het ondergrondse”. Trots als een gieter zijn ze. En terecht!

“Groeten uit het ondergrondse” vormt het sluitstuk "Nooit voor altijd", een trilogie van KUNSTWERKT, die kinderen laat proeven van hedendaagse kunst. KUNSTWERKT wil een stap verder gaan en kinderen prikkelen om zelf creatief aan de slag te gaan.

Petja van KUNSTWERKT vertelt het met de volgende bevlogen woorden: “We geloven dat hedendaagse kunst een inspiratiebron kan zijn voor kinderen. Kinderen kijken anders naar kunst en geven vaak een andere betekenis of invulling aan de dingen. Fantasie ligt hierbij aan de basis. Met dit boek willen we kinderen stimuleren om iets te doen met hun fantasie en inspiratie.”

In de vorige publicaties uit de reeks zetten opdrachten in het boek kinderen aan om beeldend te werken of te knutselen (kunstdoos “Nooit”) en te musiceren (muzikaal verhaal “Is beter nog ver?”). Ditmaal worden kinderen geprikkeld om te schrijven. Hiervoor werkte men samen met Creatief Schrijven, steunpunt voor iedereen wie het schrijven niet kan laten. Aan de hand van opdrachten die het verhaal doorweven krijgen kinderen goesting om in de pen te kruipen.

Beeldende kunstdoos voor kinderen "Nooit"

Muzikaal verhaal met luistercd

Het verhaal gaat, in een notendop, als volgt: de barones wordt gekaapt door ‘de ondergrondsen’. Deze wezens houden haar vast in hun rijk en weigeren haar terug te bezorgen aan het bovengrondse. Vervolgens wordt een reeks correspondentie opgezet tussen het ondergrondse en het bovengrondse met als doel de barones terug te krijgen. Aan de kinderen wordt gevraagd om brieven te schrijven en te onderhandelen met de ondergrondsen.

Tine Mortier gaf het verhaal schitterend vorm. Haar maffe fantasie zorgt voor een spannend relaas dat de kinderen mee op sleeptouw neemt. Tine is niet aan haar proefstuk toe. Met “Mare en de dingen” en “Angela, de verschrikkelijke” bewees ze dat ze zich perfect kan inleven in de leefwereld van kinderen.

Esther Platteeuw, beeldende sidekick van dienst, is echter een jonge leeuw in het vak. Met “Groeten uit het ondergrondse” tekende ze haar eerste publicatie en levert ze meteen een pareltje af.

Marita van Uitgeverij De Eenhoorn spreekt enthousiast over de samenwerking tussen Tine en Esther. “Dit was de juiste match voor dit boek. Beiden hebben ze ‘een trage fabriek’ in hun hoofd. Ze kijken anders naar de dingen, net als kinderen; en verrassen met hun waarachtige blik. Ik heb vaak moeten lachen met de grappige beelden die ontsproten uit Esthers hoofd. Fragmenten uit het verhaal die zij helemaal anders inkleurde. Dit is wat we wilden, want hedendaagse kunst kan ook grappig zijn!”

Over de samenwerking met alle partners van het boek, waaronder KUNSTWERKT en Creatief Schrijven, twee amateurkunstenorganisaties, is Marita lovend. “Als je samenwerkt moet je dat doen met mensen met goesting. Enkel zo kan je de goesting overdragen op het lezerspubliek, in dit geval kinderen.”

Na de boekpresentatie en het doorbladeren van een exemplaar ben ik overtuigd. Dit is hét ideale geschenk voor al wie kinderen wil aansporen om te kijken, te fantaseren en te schrijven. Bovendien hebben ouders, grootouders, … er zelf ook nog iets aan!

“Groeten uit het ondergrondse” is geschikt voor kinderen vanaf 9 jaar.

Het boek is verkrijgbaar in de betere boekhandel en kost 19,95 euro.

Ook op de Boekenbeurs wordt het verkocht, los of in pakket met de twee andere delen van de trilogie “Nooit voor altijd”. Waar? In de stand van het Forum voor Amateurkunsten, standnr. 207 in Hall 2.

Meer info over “Groeten uit het ondergrondse” vind je op www.kunstwerkt.be en www.creatiefschrijven.be

De cirkel is rond! "Nooit voor Altijd", de boekentrilogie van KUNSTWERKT, heeft haar sluitstuk. "Groeten uit het ondergrondse" heet het boek en is van de hand van Tine Mortier en illustratrice Esther Platteeuw.
Ditmaal gaan jonge kunstbelevers (vanaf het vierde leerjaar) aan de slag met pen en papier. Via ludieke schrijfopdrachten doorgronden ze acht hedendaagse kunstwerken van Belgische kunstenaars.

Op de boekpresentatie in het SMAK wordt een klas van Gentse basisschool Sint-Paulus uitgenodigd als 'testpubliek'. Samen met Tine en Esther gaan ze aan de slag met het boek. Tine leest eerst een stukje voor. Daarna nemen ze elk een groepje mee op sleeptouw door het museum voor hedendaagse kunst.

In het groepje van Tine fantaseren kinderen een verhaaltje bijeen in woorden. Ze krijgen de opdracht een brief naar "het ondergrondse" te sturen en hen te vragen de barones vrij te laten. Elk kind interpreteert dit op z'n eigen manier met de meest uiteenlopende brieven als resultaat: van ellenlange smeekbedes tot bevelende dreigbrieven. De kinderen gaan helemaal op in het verhaal en hangen aan Tine's lippen.

In het groepje van Esther worden de kinderen uitgedaagd om te fantaseren in beelden. "Welk beeld komt er bij je op als je naar een kunstwerk kijkt?." De kinderen kijken vol verwondering naar de grote werken van Wim Delvoye op de eerste verdieping van het SMAK. Samen raden ze de betekenis van het werk. "Weet jij wat de kunstenaar wil zeggen?"

Het valt me op dat de kinderen enthousiast en vooral gefascineerd zijn door de kunstwerken, die op het eerste zicht niet zo toegankelijk lijken. Aan ideeën ontbreekt het hen niet. De kinderen hebben de hele voormiddag geschreven en gecreërd. Zo zie je maar, kinderen hebben niet veel nodig om creatief bezig te zijn. Hedendaagse kunst kan hierbij een mooie inspiratiebron bieden!

Meer info over de publicatie "Groeten uit het ondergrondse" vind je op deze link.

De camping van Gustaaf en Stance is deze zomer opnieuw volgeboekt. Elke zomer loopt er wel iets mis op de camping en dus maken ze zich ook dit jaar klaar om een bont gezelschap van vakantiegangers te ontvangen.

Op het eerste zicht misschien een stuk van twaalf in een dozijn, maar toch was deze voorstelling en zeker de voorbereiding ervan net iets anders dan het doorsnee proces…

Op scène 13 acteurs en 2 muzikanten uit het Meetjesland. Allemaal ‘self made artiesten’. Toneelgroep De Straatmussen koos ervoor om te werken volgens de Self Mademethode, uitgedacht door OPENDOEK. Daarbij maken de spelers het stuk van A tot Z zelf. Ze schrijven hun eigen tekst, puzzelen dit ineen tot één geheel, kiezen in overleg met de groep hun personage, maken een decor op maat, … Kortom een proces waarin inspraak en zelfsturing centraal staat.

Een methode die zo te horen, erg gesmaakt wordt door de acteurs. Omdat ze zelf sleutelen aan hun tekst, leren ze die makkelijker uit het hoofd en kunnen ze, als dit nodig blijkt, al eens improviseren op scène. De Straatmussen verenigt dan ook meer ervaren spelers met prille nieuwkomers en natuurtalenten met personen die door de stress al eens hun tekst vergeten. Dit alles is voor de groep van ondergeschikt belang. Zich uitleven en respectvol met elkaar omgaan is hier de inzet. “Iedereen is uniek en doet zijn best om de productie tot een goed einde te brengen”, getuigt één van hen. Meer wordt er niet verlangd. Iedereen is welkom. Het spelplezier en de opbouw staan voorop. Bijzonder ontwapenend vind ik dit als toeschouwer. Lef en doorzettingsvermogen vormen hier de ondertoon.

‘Camping Duinzicht’ kadert dan ook in een breder project waarbij mensen in armoede speelkansen krijgen. “Zij vinden immers niet altijd even makkelijk aansluiting bij het gewone amateurkunstentoneel”, weet projectverantwoordelijke Lien De Bruycker. Dat de acteurs een hechte groep vormen waarbij het sociale aspect een enorm belangrijke rol speelt, zie je ondermeer aan de vele mondelinge maar ook fysieke schouderklopjes, de manier waarop iedereen respectvol met elkaar omgaat en het belang van het samen eten van een broodje voor de voorstelling.

Ook elders in het Meetjesland, Aalter en Maldegem om de gemeentes even bij naam te noemen, zoeken kansarmen een uitlaatklep in het amateurtoneel. Spelen om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Een realiteit die meer begoeden al eens durven vergeten maar waar OPENDOEK via het project ‘Mia maakt scène’ extra ondersteuning aanbiedt.

Dit alles kwam het publiek te weten tijdens ‘de Achterklap’, zeg maar interactieve nabespreking, na de voorstelling.

Wie De Straatmussen zelf aan het werk wil zien, kan nog op zaterdag 10 en zondag 11 november 2012 in Eeklo terecht.

Meer weten: www.miamaaktscene.be
of via OPENDOEK, steunpunt voor amateurtheater

Tekst: Elke Verhaeghe

Foto: Lien De Bruycker

Door Bjorn Haegeman

Tradities zijn er om in ere te houden. In de herfstvakantie vindt in de Gentse binnenstad het Landjuweelfestival plaats. Ondertussen voor de zesde keer. Het festival 2012 is verder uitgebouwd met nog meer klemtoon op kwaliteit, diversiteit, dialoog, ontmoeting en uitwisseling. Net als vorig jaar was er aan het eind van de vierdaagse geen winnaar, tenzij alle deelnemers en toeschouwers. Vreemd hoe snel het went.

Niet spannend?

Zonder winnaar is het niet spannend, hoorde je vorig jaar nog wel eens. Dit jaar was de spanning er terug, maar op een andere manier. Opmerkelijk hoe dikwijls acteurs de eerste vraag op de Achterklap beantwoordden met “het was spannend”. Spannend om in de schouwburg van NTGent te staan of in de Minard. Spannend om geselecteerd te zijn. Spannend om de productie na acht maanden te hernemen. Dikwijls voor de laatste keer. Spannend om voor een ander publiek te spelen. Een theaterpubliek nog wel.

Zes maal Gent

Dat de tijd vliegt, mag blijken uit het feit dat het Landjuweelfestival ondertussen voor het zesde jaar op rij werd georganiseerd in Gent. De schouwburg van NTGent, maar eveneens andere prachtige locaties zoals o.a. theater Tinnenpot, Minard en de ruïne van de Sint-Baafsabdij ontvingen vijf dagen lang bijzonder enthousiaste theatergroepen en dito publiek. Vijf dagen een bruisend programma met vertellers, figurentheater, jongerenproducties, de geselecteerde voorstellingen van het 76^ste Landjuweel en een uitgebreide randprogrammatie. Drieëntwintig voorstellingen en tal van gesprekken.

In dialoog met makers en publiek

Je merkt het aan alles. Op het Landjuweelfestival wordt er meer gepraat. Je merkt het op de ‘Achterklap’, het gesprek na elke voorstelling van het 76^steLandjuweel tussen makers en publiek. Moderator Wim Vervoort breekt het ijs. De acteurs vertellen honderduit hoe ze naar dit Landjuweelfestival hebben toegeleefd. Wim Vervoort verwoordde dat forum als het ‘Café Corsari’ van het festival.

In de twee nagesprekken wisselen regisseurs hun werkwijze, ervaringen en twijfels uit. “Ik weet het niet meer”, kon je vaak horen. Weg de zelfgenoegzaamheid en egotripperij. Mooi is dat. De ‘Ter Zake’ van het Landjuweelfestival, volgens Wim Vervoort.

Plankton jongerenproducties

Ook de crème de la crème van jongerenvoorstellingen krijgt een podium in Gent. Plankton selecteerde samen met de jongerenjury ‘de Siamezen’ vier bruisende, stomende jongerengroepen. Zes dagen brachten ze samen door met workshops, voorstellingen, nagesprekken, uitstappen en andere activiteiten. Het hernemen van hun productie was de kers op de taart.

De Plankton-redactie die tijdens het Landjuweelfestival steevast verslag uitbrengt, telde dit jaar dubbel zoveel leden als vorig jaar. Voor het eerst werd het Plankjuweel uit te grond gestampt, een dagelijks krantje waarin diverse thema’s van het jongerenluik aan bod komen en leuke weetjes worden gedeeld.

Herlees en bekijk hun avonturen opwww.plankton.be en www.facebook.com/planktontheaterjongeren.

Tijdreizigers

“Ik heb geprobeerd om lief te zijn, maar het is mislukt.” In de voorstelling ‘Journey through time’ doen de acteurs er alles aan om te ontroeren, ze snijden je als het ware de keel over.

Het stuk is oorspronkelijk het resultaat van een workshop rond beeldend theater voor jongeren, twee jaar geleden op Spot op West. Volgens de coach, Bart Van Gyseghem, was het stuk een echt pareltje met als gevolg dat het hernomen werd op het Landjuweelfestival. Op basis van tekstmateriaal vormde de groep acht verschillende beelden die uiteindelijk aan de basis lagen van dit spektakel. Het werd een beklijvende voorstelling.

Van sprookjes en theater

Wie dit jaar op het Landjuweelfestival naar een figurentheatervoorstelling ging kijken, bevond zich helemaal in de wereld van de sprookjes. Roodkapje, Repelsteeltje, Vrouw Holle, De prinses op de erwt, Pinoccio, de Kikkerprins… allemaal passeerden ze de revue, maar ook Koning Arthur en Prinses Vergeet-me-nietje ontbraken niet. Enkele kleine extraatjes zoals een interactieve tentoonstelling over schimmenspel of een korte voorstelling in een levensgrote kijkdoos gaven een extra toets. Een zaal vol enthousiaste kinderen, een kommetje soep, een flinke portie humor of een goed verteld verhaal maakten van dit figurentheaterprogramma alweer een groot succes. We kijken uit naar een volgende editie vol lachende gezichtjes.

De Landjuweelparty

Ook dit jaar zorgde het Landjuweelfestival weer voor een primeur. Op zaterdagavond kon iedereen genieten van een welverdiende Landjuweelparty. Allen waren ze in grote getale aanwezig: jongeren, acteurs, regisseurs, medewerkers, … Voor deze eerste keer werd er gekozen voor het thema VISSEN, de party werd dus omgedoopt tot de ‘VISsageparty’. In Café Zodiac, voor de gelegenheid omgetoverd tot een Caraïbische kroeg, trof je ondermeer een VISagiste en een VIStiaire aan. Ook kreeg iedereen een nummer zodat je, zoals het een echte message-party betaamt, een ‘VISsage in a bottle’ kon versturen naar wie je wou. Het feestcomité zorgde tevens voor een entertainende noot: op de tonen van ‘Diep in de zee’ vielen er vele prijzen te winnen. Deze eerste party was een schot in de roos. Er werd gelachen, gedronken, verbroederd en gedanst tot in de vroege uurtjes. Voor herhaling vatbaar? Jazeker!

Masterclass scenografie

In de masterclass scenografie werd een gevarieerde groep cursisten geïntroduceerd in de wondere wereld der scenografie door Luc Goedertier, huisscenograaf van NTGent. Tijdens het bezoek aan het decoratelier Minnemeers kwamen de cursisten heel wat te weten over materiaalgebruik en de ontwikkeling van decors in het professioneel theater. Ook de evolutie van de scenografie in het NTGent werd via heel wat anekdotes uit de doeken gedaan. Twee van de geselecteerde Landjuweelfestivalproducties werden ten slotte bekeken en besproken vanuit scenografisch oogpunt. Een heel interessante masterclass, die honger opwekte naar meer…

Kom eens een verhaal vertellen

In de ruïne van de Sint-Baafsabdij, een prachtige setting die binnenkort te zien zal zijn in het drama ‘The White Queen’ van de BBC, vond het open vertelpodium plaats. Op hun wandeltocht doorheen de ruïne kwamen de bezoekers vertellers tegen die over heksen en trollen, het noodlot en de geheimen van de abdij vertelden. Er waren heksen en feeën, het kleinste huifkarretje ter wereld, een geheimzinnige rastafari, een kasteelbewoner en nog meer magische figuren. Wie het nog niet warm genoeg kreeg van hun vertellingen, eventueel onder een knus OPENDOEK-dekentje, kon terecht bij de sympathieke vrijwilligers van de Buren van de Abdij, die voor warme chocomelk en pannenkoeken zorgden. Bij zonsondergang was er een Nepalees lichtfeest met duizenden kaarsjes die de abdij sfeervol verlichtten.

Dit jaar was er ook weer een editie van de Gouden Stoel. Acht vertellers, die geselecteerd werden uit velen, vertelden de ziel uit hun lijf en bezorgden de bezoekers enkele spannende, grappige, intieme en liefdevolle momenten.

Een camping met zicht op de duinen

In de randprogrammatie sprong een voorstelling toch sterk in het oog. ‘Camping Duinzicht’ kadert in een project van OPENDOEK: Mia maakt scène. Maar wie mag die nieuwe medewerkster, Mia, dan wel wezen?

Mia staat voor mensen in armoede. OPENDOEK wil met hen in zee gaan om hen te laten proeven van theater. Mensen die leven in armoede vinden moeilijk aansluiting bij bestaande theatergroepen, volgens Lien De Bruycker, verantwoordelijke van het project. Met Mia maakt scène wil OPENDOEK daar verandering in brengen. Drie groepen uit het Meetjesland zijn aan de slag gegaan met de methodiek Self Made, waarbij mensen onder begeleiding van een coach zelf een volledige theaterproductie op poten zetten, gaande van teksten schrijven tot de technische kant van de zaak. Alle aspecten komen aan bod. Theatergroep De Straatmussen uit Eeklo speelde zo hun première van ‘Camping Duinzicht’ in de Tinnenpot op het Landjuweelfestival. Twee andere Mia-groepen uit Aalter en Maldegem waren aandachtige toeschouwers. Ze spraken vol lof over de prestaties van hun collega’s.

Op 10 en 11 november nam het Festival van de Creativiteit de binnenstad van Turnhout over. Creativiteit in de breedste zin van het woord gaf er twee dagen het tempo aan. Op 14 locaties in de stad waren er 2 dagen lang workshops waarin theater, kunst, design, muziek, multimedia, dans, fotografie, literatuur en creativiteit in al hun facetten aan bod kwamen. Onverwachte culturele ontmoetingen en innovatieve bedrijven waren alom tegenwoordig.

Uiteraard was de amateurkunstensector ook van de partij! Koor&Stem trok het hele festival op gang op vrijdagavond met 'ready to sing groovy', een meezingproject waarin pop- en rocksongs centraal staan. Kunstwerkt verraste bezoekers met haar portrettenfabriek, waarbij twee kunstenaars wel erg originele portretten maakten van de bezoekers. Verder was er ook de unieke fotoketting van Centrum voor Beeldexpressie, heel toepasselijk opgehangen in de boeiende oude Brepols drukkerij.
OPENDOEK en het Forum voor Amateurkunsten brachten creativiteit naar de kinderen in de Splichal Hall, met vertellingen en workshops SPEEL*GOED. En last but not least, ook Let's go Urban, winnaar van de allereerste Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor amateurkunsten, was van de partij!

Deze eerste editie klokte af op 10.000 bezoekers. Het was een feest voor de zintuigen, van kijken en ruiken en voelen en proeven en horen. Het was een festival van achteroverleunen en doen en meemaken voor het hele gezin. Het leverde een berg inspiratie op die nog lang zal nazinderen. Meer van dat graag!

Op zaterdag 17 november vindt Dance Kicks 2012 plaats in het Entrepot inBrugge. De wedstrijd, georganiseerd door Danspunt, richt zich tot Vlaamse dansgroepen die met urban dansvormen aan de slag gaan. Een week voor de wedstrijd wordt in het Dansateljee in Kontich ijverig geoefend. Twee winnaars krijgen immers gedurende een jaar de titel 'Ambassadeur urban dance in Vlaanderen'. Matthias Cornelis, coach van de dansgroep, zet al z'n troeven in met het hiphop potentieel waarover hij beschikt.

In de danszaal heerst een geordende chaos, of ... is het een chaotische orde? De dansers krioelen door de ruimte maar bij het minste signaal van de coach ontstaan er synchronische bewegingen, die choreografiën vormen.

Er wordt hard gewerkt, want er is nog werk aan de winkel, aldus de choreograaf. Hoe gaan ze het klaarspelen om zich volgende week te laten gelden tijdens de wedstrijd? De coach noch de dansers vertonen enig spoor van paniek. Met veel soepelheid en daadkracht werken ze duchtig voort. Ze zien de wedstrijd met plezier tegemoet. Ze weten dat ze zullen moeten opboksen tegen sterke concurrenten. Maar de ervaring van deze deelname is op zich al meer de moeite waard!

De groep bestaat uit +17-jarigen, jongelui die wekelijks samen trainen. Door te dansen kunnen ze zich uitleven. De groep hangt goed aan elkaar. Op moeilijke momenten vinden ze troost en steun bij elkaar. Ze doen aan sport en ontspannen zich voluit. De intense vermoeidheid die hen na de dansles overmeestert, is gewoon zalig!

Matthias Cornelis is 22 jaar maar coacht hiphop dansers sinds z'n 18e.

Hij was aangenaam verrast door de selectie van zijn groep op basis van een ingestuurde video. De opdracht, een hiphopchoreo van 10 min brengen, gebaseerd op een thema, vulde hij in met een verhaal, uit het leven gegrepen: Matthias liet zich inspireren door zijn opa die aan dementie lijdt.

Hoe begin je eigenlijk aan zo'n stuk? Begin september zijn ze gestart met kleine groepjes, die elk een eigen deel uitwerken. Bepaalde stukken dans recuperen ze uit voorgaande choreografiën, maar het grootste deel is nieuw bedacht.

Er is nog werk aan de winkel om alles in vorm te krijgen tegen volgende week.
Maar Matthias is ervan overtuigd dat ze er op 17 november klaar voor zullen zijn!

Winnen is voor hem geen vereiste, al zou het natuurlijk wel leuk zijn... Belangrijker is het leermoment. Na de wedstrijd krijgt iedere groep een uitgeschreven tekst met feedback van de jury. Een zeer waardevol een bruikbaar gegeven, vindt Matthias. In de eerste plaats hoopt hij dat zijn groep van het moment en van de ervaring zal genieten. En genieten, dat zal hij zelf ook doen, liefst zonder al te veel stress!

Dance.kicks vindt plaats op 17 november in het Entrepot in Brugge. De wedstrijd is een initiatief van Danspunt, steunpunt voor amateurdans in Vlaanderen.
Meer info op www.danspunt.be

Door Jan Seynnaeve

Zaterdag 10 november, de dag die al lang aangekruist stond in de agenda van vele dj’s en producers. Play & Produce is zowat dé hoogmis voor de elektronische muziek scene. Beginnende, semi- en professionele dj's en producers worden er samengebracht en ondergedompeld in inspirerende workshops, sessies, professionele feedback, try-outs, masterclasses en zoveel meer.

Play & Produce vulde de Vooruit in Gent tot op het nok. De opkomst was enorm, het publiek divers én opvallend jong. Voor veel jongeren zijn dj's tegenwoordig idolen. Dj worden is dan ook een grote droom. Poppunt, organisator van Play & Produce, helpt en ondersteunt hen graag om dit in vervulling te brengen.

In het café van de Vooruit kon je terecht voor demofeedback aan sneltempo. Ervaren rotten in het vak zoals Regi Penxten, Sound of Stereo, The Subs, Sweet Coffee stonden ter beschikking voor wie zijn/haar nieuwe song of demo onder de loep wou laten nemen. Zoals verwacht liep het publiek storm voor dit feedbackmoment en werd het 'volzet' bordje al snel aan de deur gehangen.

Verschillende masterclasses over uiteenlopende topics waren er de hele dag door te volgen. Van turntable skills, over remixen, tot deskundige uitleg over en het uitproberen van computerprogramma's als Ableton, Cubase, Native Instruments, ProTools, Moog, Waves, Apogee, enz.

Grote namen als Murdock, Bobby Ewing (die een zeer coole masterclass had omtrent switchen en mixen van muziekstijlen) en AKS hadden volle, aandachtige klassen die ze met veel animo prikkelden met hun kennis en skills.

Murdock, stond tijdens zijn masterclass open voor alle vragen. Zijn advies omtrent het runnen van een label en het uitbrengen van eigen muziek was verfrissend en vooral zijn interactie met het publiek was super!

Het panel van Poppunt rond online muziek releasen beantwoordde de vele vragen die hieromtrent leven. Het is niet vanzelfsprekend om je nieuwste tracks in online muziekwinkels te krijgen en kennis daarover is dus zeker handig.

In de theaterzaal waren er dan weer verschillende workshops die dieper ingingen op het producen van muziek. Moonlight Matters gaf er een workshop over hoe je van een nummer een goede remix maakt. Dubstep 'Digital Mystikz' artiest Mala was de hoofdvogel in de theaterzaal en gaf een interview waarin hij zijn nieuwste werk en het leven als artiest en Dubsteppionier toelichtte. Jammer dat er geen vragen waren over de échte productietechnieken van zijn muziek, maar niettemin een interessante blik.

Kortom, te veel om op te noemen en des te meer redenen om volgend jaar zeker af te komen!

Tekst: Jan Seynnaeve
Foto's:Mr&Ms FLASH

Op 17 november 2012 vond in Het Entrepot te Brugge de achtste editie van Dance Kicks, Urban Dans wedstrijd vanDanspunt, plaats. Meer dan een klassieke danswedstrijd biedt dit evenement de mogelijkheid aan deelnemers om hun eigen dansgrenzen te verleggen en podiumervaring op te doen.

Gezellige drukte in de kleedkamer

Elke groep heeft zijn plekje in de grote kleedkamer. Sommige deelnemers houden het rustig en zitten gezellig met de andere leden van de groep te praten. Anderen hebben blijkbaar wat meer last van de zenuwen en lopen doelloos heen en weer.

Tot het laatste ogenblik wordt er gestretched, een danspasje geoefend, geschminkt en naar het laatste advies van de coach geluisterd. De technici laten niets aan het toeval over en gaan tot aan de aanvang van het spektakel door met het testen van de techniek en belichting.

Finalisten aan het woord

De zes groepen die de voorselectie in september overleefden, stoomden in een recordtempo - er waren hen slechts enkele maanden gegund - een programma klaar, dat aan de hoogste eisen moest voldoen, in de hoop de welbegeerde prijs van "Ambassadeur Urban Dance 2012" weg te kapen.

Romina Ambrico, choreografe van de Hasseltse Dance School Level Up, komt met een volledig nieuwe choreografie rond het thema 'Imagination' waarin verschillende urban dance stijlen zijn verwerkt. De dansers geven in deze choreo vorm aan hun eigen fantasiewereld.

De groep is relatief jong: ze zijn pas hun derde dansseizoen toe. Gedurende drie maanden trainden ze éénmaal per week.

Shana Tielemans, lid van Az-art uit Gent, kijkt erg uit naar het optreden. Dansen is voor haar een uitlaatklep en helpt om het hoofd leeg te maken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ze wekelijks zo'n zeven uur aan dansen besteedt. Bij de andere leden van de dansgroep zijn, betekent voor haar 'thuiskomen'. Naast urban, voelt ze zich ook in haar sas met andere stijlen zoals house en waaking.

Straks gaat ze zich volledig geven en, vooral, plezier maken op het podium. Wint de groep, dan volgt er een feestje!

Amin Srasra, collega van Shana, vertelt iets meer over het thema waarrond hun choreografie is opgebouwd. 'Back in the days' heeft plaats in 2065 en brengt een terugblik op het verleden, eind 20ste, begin 21ste eeuw, waar urban dance een belangrijke plaats inneemt.

Ook voor Amin is dansen een belangrijk gegeven in zijn leven. Het brengt hem in contact met nieuwe mensen waaruit mooie vriendschappen ontstaan. De muziek, de sfeer, zijn vrienden, ... allemaal ingrediënten voor leuke momenten. Ook vanavond wil hij vooral fun hebben!

Ervaringen van de winnaars 2011

Robin Brys heeft minder last van stress dan de andere choreografen. Hij is met zijn groep S-Pression uit Eeklo aanwezig voor het gastoptreden. Vorig jaar werden zij verkozen tot "Ambassadeur Urban Dance 2011" en de plankenkoorts is, door de vele optredens waarvoor ze sindsdien gevraagd werden, niet meer zo zichtbaar. Deze nominatie heeft hen geen windeieren gebracht. De prijs, een waardebon van 500 euro, werd nuttig besteed aan een workshop met een gerenommeerde choreograaf. Een van de dansers van de groep raakte ook in de Top 10 van "So you think you can dance". De overwinning betekende een enorme boost voor de groep en voor de choreograaf zelf.

Een mama aan het woord

De mama van Ryanca is ook van de partij. Ze houdt de boel vanop een afstand in de gaten. Haar dochter danst al lang in het competitiecircuit, dat wel harde kantjes heeft voor jeugdige deelnemers. De sfeer van Dance-Kicks is tof en helemaal anders. Er heerst wederzijds respect tussen de diverse deelnemende groepen en er is waardering voor mekaars werk. Winnen is niet het belangrijkste. Wel het feit te kunnen deelnemen en kennis te maken met mekaars werk.

Echt zenuwachtig is ze niet, eerder nieuwsgierig. Ze heeft geen oefenmoment bijgewoond en weet dus niet hoe het stuk er uit ziet. Dat maakt ook dat je niet merkt dat er iets fout loopt, mocht dat al het geval zijn.

En dan is het zover...

Heel wat familie en sympathisanten zijn komen opdagen. De sfeer zit er goed in met muziek die de aanwezigen in de juiste stemming brengt.

De jury komt de zaal binnen en neemt plaats aan de lange tafel achter het publiek. Dan breekt het grote moment aan.

Het volgende anderhalf uur ontspint zich een aaneenrijging van optredens met elk hun eigen karakter, steeds vol overgave gebracht. Doorheen de choreografieën zie je mensen, op zoek, op zoek naar zichzelf en naar hun dromen. Je ervaart een lach en een traan bij het verhaal van dementie op een bijzondere muziekmontage. We worden naar 2065 gebracht en krijgen van daaruit een blik op een vrolijk en kleurrijk urban dance verleden dat met de juiste power gebracht wordt.

Met 'Metamorfose' worden we op een originele manier van de ene dansstijl naar de andere meegesleept op een gedurfde muziekkeuze en met bijzondere verlichtingstechnieken. Een andere groep brengt ons in een wereld van zomerse verbeelding en fantasie die ondersteund wordt door een wervelend kleurenpalet van outfits en met veel punch, fun en uitstraling gebracht. Tot slot wordt het publiek getrakteerd op een gewaagd stuk waarbij, naast het dans- en toneelaspect de accessoires optimaal gebruikt worden.

De jury staat voor een moeilijke taak. Beoordelingscriteria zoals het in beeld brengen van het thema, het simultaan uitvoeren van de passen, uitstraling en présence worden gewikt en gewogen.

Om de spanning tijdens de deliberatie wat te verzachten wordt het publiek getrakteerd op een gastoptreden van S-Pression, de groep die vorig jaar als winnaar uit de bus kwam. De zelfverzekerdheid die bij de dansers te bespeuren valt is waarschijnlijk niet vreemd aan het feit dat deze groep het voorbije jaar zijn grenzen kon verleggen, door de vele optredens die hen te beurt vielen dankzij het behalen van de titel.

Spanning alom

Patrick De Coninck, voorzitter van de jury, benadrukt dat deze 8ste editie van Dance Kicks een bijzonder gevarieerde en mooie avond opleverde. Het was een lastige taak om een winnaar aan te duiden. De enveloppe wordt overhandigd aan Piet Walravens, voorzitter van Danspunt, die de dansers en het publiek uiteindelijk van een enorme spanning verlost.

De urban dance ambassadeur 2012 wordt .... Het Dansateljee uit Kontich met 'Same As It Never Was'.

Een vreugdeuitbarsting onder de leden van Het Dansateljee. Na een reeks omstuimige omhelzingen keert de rust op het podium snel weer. Iedereen gaat aan de slag met de mobiele telefoon: gauw het goede nieuws aan het thuisfront meedelen.

Matthias Cornelis, choreograaf van het Dansateljee, lijkt uit zijn lood geslagen. Enkele dagen later, aan de telefoon, is hij nog altijd even enthousias en gelukkig. Hij vertelt dat de overwinning hem en de dansers compleet had verrast, vooral omdat ze met heel sterke groepen moesten wedijveren. Uiteindelijk bleek hun thema een heel sterk verhaal te zijn dat duidelijk overkwam en het publiek en de jury had geraakt.

Matthias kijkt nu vooral uit naar de brief met de commentaren, die iedere deelnemende groep trouwens zal ontvangen. Danspunt bezorgt tevens aan iedere finalist een DVD waarop de uitvoering tijdens de wedstrijd te zien is. Matthias hoopt dat deze informatie nuttige tips zal opleveren, want hij verwacht dat de groep in het komende jaar wel voor een aantal gastoptredens zal gevraagd worden. Het eerste werd trouwens al vastgelegd in maart 2013. Daarnaast krijgen ze een waardebon van 500 euro die ze kunnen besteden aan een artistieke coaching naar keuze.

Tijdens de voorbije wekelijkse training heerste een echte feeststemming. Maar voor de komende weken staan weer intense trainings op het programma. Binnenkort is er een grote show, georganiseerd door het Dansateljee waarop alle groepen van de school hun beste beentje voorzetten. Aan motivatie zal het zeker niet ontbreken om ook hier een mooi resultaat neer te zetten.

Vol spanning hebben we er op gewacht. “En avant marche”, het prestigieuze (foto)boek over fanfares, harmonieën en majorettes in Vlaanderen, vroeger en nu. “En avant, marche” is het eerste boekproject van Vlamo, steunpunt voor instrumentale muziek in Vlaanderen, en meteen een schot in de roos! Met zwart-wit foto’s van Belgisch topfotograaf Stephan Vanfleteren, een bijdrage van het C entrum voor Bee ldexpressieen een geschiedkundige kadering door Jan Matthys (Vlamo) en Hanne Delodder (het Huis van Alijn), is dit lijvige boek een must om in huis te halen met de feestdagen!

Intieme portretten

Stephan Vanfleteren, bekend om z’n zwart-wit reportages, ging de samenwerking met Vlamo aan en haalde deze zomer een dertigtal fanfares, majorettekorpsen en harmonieën voor zijn lens. Resultaat is een reeks portretten, haarscherp en dicht op de huid. Vanfleteren zelf is erg enthousiast over dit project. In een interview op Cobra .be wijdt hij de intimiteit van zijn foto’s aan een oprechte fascinatie voor het onderwerp. Fanfares en majoretten hebben hem altijd aangesproken. Al was het maar omwille van hun uniforme kostuums. In de openingsspeech geeft Stephan Vanfleteren een vurig pleidooi voor kostuums.

“Vergeet die flauwe zwarte hemden, die grijze onopvallende vrijetijdskledij, die moderne gruwelijke regenjasjes of nog erger: sponsors op de kledij. Weg ermee. De fanfare en de majoretten moeten weer fierheid uitstralen. De epauletten moeten in eer gesteld worden, de gouden knopen moeten weer blinken, de pluimen moeten weer wapperen op de hoofddeksels en de blote billen moeten weer glanzen. De fanfare en majoretten moeten weer door onze straten paraderen. Muziek is de motor van de fanfare, het kostuum is de carosserie." (Vanfleteren)

En gelijk heeft hij! Dat gezegd zijnde geeft Stephan het startschot van een feestelijke avond vol hapjes, drank en muziek. Naast de lancering van “En avant, marche” wordt vandaag de tiende verjaardag van Vlamo gevierd. Vlamo heeft sinds kort ook een nieuwe directeur aan het roer: Jan Matthys. Met dit fotoboek maakt hij alvast een mooie entrée!Voor de gelegenheid nodigde Vlamo enkele fanfares en majoretten uit die in het boek staan. ‘t Schoon Vertier is er één van. Als moderne dansmariekes geven zij het ietwat oubollige imago van majorettes een nieuw en vooral sexy élan. De muziek is van de hand van Micha Vandendriessche en verwijst met een knipoog naar de ‘roaring twenties’. Samen met mede-oprichtster en majorette Lieselot De Sadeleer leidt hij een groep van dertig muzikanten en danseressen, die feesten overal ter lande afschuimen en er de boel leven en ambiance inblazen. Ook vanavond maken ze er een feestje van. Met alles wat daarbij hoort: kleurige attributen, confetti en stralende glimlachen!

Naast ’t Schoon Vertier is speelt ook KFO – Volksopbeuring Massemen ten berde. Dit Koninklijke Fanfare Orkest is niet van de minste! In 2010 verkoos Vlamo ze tot “Nationaal Kampioen in de Superieure afdeling”.
Buiten op de gietijzeren kiosk speelt Brassband Gent o.l.v. Lieven Dobbelaere. Historica Hanne Delodder weet te vertellen dat kioskconcerten een typisch Vlaamse traditie is. Meer en meer kiosken dreigen echter uit het stads-of dorpsbeeld te verdwijnen, maar die in Gent staat nog recht. En moet dus gebruikt worden vanavond! De Handelsbeurs binnenin wordt gekleurd door een bont gezelschap van statige koperblazers, tamboer-majoors, vurige flamencodanseressen en een leger blinkende benen.

Doorheen deze avond wordt nog maar eens duidelijk wat een sociaal fenomeen fanfares zijn.

"Nergens anders dan in de fanfare vind je een groep mensen die samen iets doen in de meeste verschillende variaties. Jong naast oud, man naast vrouw, rijk naast arm, opgeleid naast onopgeleid. De notaris speelt samen de metselaar, de tiener of de gepensioneerde. Contrast in gelijkgezindheid, verbondenheid in muziek. Harmonie in de fanfare." (Vanfleteren)

Ook pers en media zijn op het appèl. De boekpresentatie haalde het VRT-nieuws en AVS. En Cobra maakte een mooie reportage, hier te herbekijken.

Wil je het boek laten pronken op jouw salontafel? Het is verkrijgbaar in de betere boekhandel aan 45 euro. Je kan ook een exemplaar bestellen via Uitgeverij Kannibaal met vermelding van de kortingscode ‘VLAMO’, dan betaal je 40 euro in plaats van 45 euro (gratis thuislevering).

Parallel met het boek loopt momenteel de expo “En avant, marche” in het Huis van Alijn te Gent. Nog te bezichtigen t.e.m. 15 september 2013. Meer info viawww.huisvanalijn.be.

En tot slot, "Het is een misverstand te denken dat de fanfares en majorettes tot het verleden behoren. Het koperen legioen is nog niet verslagen. De fanfare is cool. En de majorettes bloedheet." (Vanfleteren)

Dus, en avant, marche!

Tekst: Frauke Seynnaeve
Beeld: Astrid Bultijnck

Ben even m'n oriëntatie kwijt!

Help, ik behoor tot een andere generatie

Dan al deze mensen die met zo veel gratie

Bezit nemen van het podium, en zonder dralen

Hun boodschap brengen en kritieken als koffiebonen vermalen.

Uit reacties halen ze kracht en inspiratie

Die ze nog diezelfde avond uitwerken tot een nieuwe proclamatie.

Op voorhand consulteerde ik het wereld wijde web,

op zoek naar een antwoord op m'n vele vragen over deze hiphopcultuur,

en vond zonder veel moeite de meest interessante lectuur.

Poëzie met een hiphop ritme en een waterval van woorden

Die een vertaling zijn van wat blijft hangen als weerkerende akkoorden.

Niet enkel de thematieken maar ook de vorm en woordenschat zijn van belang

Wil je er voor zorgen dat je belandt in een hogere rang.

Een gewillige hand steekt me een boekje toe:

Handleiding voor podiumdichters en competitiebeesten.

Al snel denk ik: ik ben mijn klassieke poezie eigenlijk wat moe.

Ik wil ook slammen om punch te brengen in verdwaasde geesten.

Nina vat in een paar woorden samen hoe de avond zal verlopen.

In twee rondes wordt de beste slammer onthuld, laat ons hopen.

Tien seconden voorbij de toegestane drie minuten

Resulteert in een half strafpunt, dat kan iedereen missen als gluten.

De jury scoort volgens persoonlijke overtuiging met een waarde onder 10

De hoogste en laagste score tellen niet mee, andere getallen worden gezien.

Ook het publiek heeft wat in de pap te brokken

Zij brengen hun stem uit en gaan daarna aan het gokken.

Over wie de winnaar van deze avond wel zou kunnen zijn.

Maar laten we niet vooruitlopen, en genieten van ... het Poetry Slam festijn!

Het Kampioenschap

Op 1 december 2012 loopt het Espace Magh aan de Priemstraat te Brussel langzaam maar zeker vol. Een eigenzinnig maar bovenal sympathiek en geëngageerd publiek verzamelt zich voor het Belgisch kampioenschap 2012 Poetry Slam. Ik voel onmiddellijk dat dit een bijzondere avond wordt...

An Leenders, directeur Creatief Schrijven

Urban poezie is een laagdrempelige kunstvorm die eigenlijk in de cafésfeer thuishoort. Het genre kwam vanuit de Verenigde Staten, waar het zijn begin kende in de jaren 30, naar Europa overgewaaid. De stem is het vehikel, vandaar de linken met hiphop en rap.

Creatief Schrijven wil poëzie, die wat in een doffe hoek is beland, meer zichtbaarheid geven door deze uitingsvorm in het voetlicht te plaatsen. Want dof, dat is Poetry Slam helemaal niet!

Ter ondersteuning van slammers organiseert Creatief Schrijven regelmatig cursussen die vooral focussen op podiumpresentatie en het positief overkomen bij het publiek.

Voor deze gelegenheid werden alle finalisten uit de lokale voorrondes getrakteerd op een workshop met een gerenommeerd coach. We mogen dus een hoog niveau verwachten, zowel qua inhoud als qua vorm.

Hoe verloopt zo'n Kampioenschap?

Het Belgisch Kampioenschap Poetry Slam vindt plaats i.s.m. Waalse partners. Zowel in Wallonië als in Vlaanderen vonden voorrondes plaats. Het evenement wordt ook door een duo, een Waal en een Vlaming, gepresenteerd.
Het publiek speelt een belangrijke rol vandaag. Via een stemronde bepalen zij naar wie de publieksprijs gaat.

Daarnaast is er een vakjury om te voorkomen dat enkel pubklieksfavorieten zouden winnen.
Criteria zijn: performance, diepgang in de tekst, originaliteit, en, last but not least, het respecteren van de tijd: 3 minuten! Van zodra deze tijdspanne met 10 seconden is overschreden, wordt een half strafpunt in rekening gebracht.

De volgorde wordt bepaald op basis van een lottrekking. De finalisten uit de eerste ronde brengen een nieuw stuk in de tweede ronde. En diegene die daar de beste score binnenrijft wordt Belgisch Kampioen en mag deelnemen aan het Europees Kamioenschap dat volgende week in Antwerpen van start gaat. Het wereldkampioenschap gaat door in het voorjaar 2013 te Belleville.

Lotte
Lotte vindt het leuk om eerst teksten neer te pennen en die daarna voor een publiek te brengen. De directe band en respons van het publiek vindt ze fantastisch. Ze houdt van de eerlijkheid waarmee ze een boodschap kan overbrengen. Inspiratie haalt ze uit het dagelijkse leven, door midden in het leven en in de wereld te staan, door gade te slaan wat er rondom haar gebeurt. Ook haar fantasie en inlevingsvermogen helpen haar een handje!
Met een fulltime job is ze vooral 's avonds en tijdens de weekends met haar hobby bezig, nu al ruim anderhalf jaar, alhoewel ze de pen al veel langer hanteert en tijdens haar prille jeugd actief was bij Jeugd en Poëzie.

Lotte haalt de tweede ronde met een indrukwekkende bijdrage. Luister!

Simon

Zijn hiphopverleden, zowel beats als teksten, ruimden een jaar geleden plaats voor iets complexere rijmen. En dat legde hem geen windeieren! Vorig jaar werd hij winnaar van de KifKif award.

Slam poëzie is voor Simon een manier om alledaagse dingen een plekje te geven. Indrukken worden vastgelegd met een rijmschema. Zijn opleiding Toneel-Film-Literatuur komen hem hierbij van pas. Met een stevige tekst wist Simon dat de eerste ronde goed zou verlopen. In de tweede ronde brengt hij een experimenteler stuk. Het is afwachten hoe daarop gereageerd wordt, maar dat blijkt helemaal niet zo slecht te zijn...

Finale

Opnieuw bepaalt een lottrekking de volgorde van de finalisten. Ze imponeren. Ieder op hun eigen manier, met een eigen stijl, met een beklijvend, grappig of kritisch verhaal.

Deze keer worden de eindscores niet onmiddellijk prijs gegeven, kwestie van de spanning erin te houden.
De winnaar, aangeduid door het publiek wordt bekend gemaakt. Sascha Reunes neemt onder een bulderend applaus de honneurs waar.

Dan is de tijd aangebroken om te onthullen wie België zal vertegenwoordigen op het Europees kampioenschap. De winnaar is .... Youness, die ook vorig jaar de felbegeerde hoofdprijs wegkaapte. Het publiek vraagt om meer. Youness heeft nog een tekst achter de hand, die hij met overtuiging en veel emotie brengt. België kan op z'n beide oren slapen. We hebben een sterke kandidaat!

Veel geluk gewenst, volgende week in Antwerpen, Youness!

Op dinsdag 11 december vindt de WAK-inspiratie dag plaats bij Verbeke Foundation in Kemzeke. Thema van de dag is “Natuurtalent” en is tevens het thema van de Week van de Amateurkunsten 2013. “Natuurtalent” verwijst naar kunst en/in natuur: land art, recyclage- en assemblagekunst, ...; maar ook naar impact van kunst, cultuur en evenementen, zoals de WAK, op de natuur.

Met dit thema willen we amateurkunstenaars én WAK-organisatoren aansporen om het over een groene boeg te gooien. Daarom een inspiratie dag bij Verbeke Foundation, een plek waar kunst en natuur als nergens anders zo organisch versmelten met elkaar…

Verbeke Foundation

Verbeke Foundation in Kemzeke (Stekene) is een plek waar je moet geweest zijn! Je ziet het liggen langs de kant van de snelweg richting Antwerpen, waar grote kranen en bizarre constructies de aandacht trekken. Verbeke Foundation is een private kunstsite met een indrukwekkende verzameling van hedendaagse kunst en een ‘kunstenvrijplaats’ voor jonge kunstenaars. Geert Verbeke, bezieler van de Foundation en kunstminaar,.besloot in 2007 de loodsen van zijn voormalig transportbedrijf om te bouwen tot unieke expositierumtes. Deze herbergen werk van belangrijke internationale en Belgische kunstenaars (Jan Fabre, Jef Faes, Leo Copers, Berlinde de Bruyckere, Koen Vanmechelen, Wlll Beckers,…) en een uitzonderlijke verzameling van collages en assemblages (Geerts stokpaardje).
Verbeke Foundation ligt in het groen met z’n 12 hectare natuurgebied. Cultuur, natuur en ecologie komen er samen.

Geert Verbeke over zijn levenswerk: "Onze tentoonstellingsruimte wil geen oase zijn. Onze presentatie is onaf, in beweging, ongepolijst, contradictorisch, slordig, complex, onharmonieus, levend en onmonumentaal, zoals de wereld buiten de museummuren.”Een plek die inspiratie uitademt dus dé ideale plek voor onze inspiratiedag!

Met op het programma…

Steven Vromman, beter bekend als de ‘low impact man’, opent de dag met een keynote over ecologie en transitie . Omslaan daar een duurzamere samenleving is geen optie meer, het is een noodzaak. Steven schudt het publiek wakker met een ‘worst case scenario’ (wat als we verder doen zoals we bezig zijn?) maar schakelt snel over naar een constructief verhaal met ludieke filmpjes en bewustmakend beeldmateriaal. Willen we niet afstevenen op een globale crisis (klimaat, milieu, economie en sociaal zijn hierbij onlosmakend verbonden) is een serieuze mentaliteitswijziging nodig. Iedereen draagt hierbij verantwoordelijkheid, ook de culturele en kunstensector!

In deel 2 van zijn betoog geeft Steven concrete en specifieke tips voor organisatoren van evenementen zoals bvb. de WAK. Hij benoemt diverse aspecten waarop ingezet kan worden zonder al te veel moeite en extra middelen: beter afvalbeheer, energiezuinige organisatie, papierloze promotie, vegetarische en/of streekgebonden catering, enz. Steven schreef tevens een resem tips in de inspiratiebrochure voor WAK-coördinatoren. Deze brochure kan je hier lezen en downloaden.

Na de keynote wordt plaats geruimd voor “Zoefff”, een korte dansvoorstelling met 8 dansers, gemaakt door Vania D’Angelo en Merel Vercoutere. “Zoefff” gaat over de interactie tussen geluid en beweging, maar brengt evenzeer het gegeven ‘groep – individu’, dierlijkheid en instinct op scène. De dansers maken indrukwekkende bewegingen, sprongen en rollen, waarbij hun inspanning luid hoorbaar is. Middenin het stuk valt de muziek door een stroompanne uit, maar de dansers gaan gewoon door. In stilte brengen ze een synchroon eindstuk met afwisselend staccato en vloeiende bewegingen. Het publiek is onder de indruk. Dat de dans recht blijft ondanks de technische storing is een perfecte illustratie van het WAK-thema: kunst hoeft niet persé gedragen te zijn door uitgekiende techniek.

Na “Zoeffff” komt Steven opnieuw aan het woord. Ditmaal met enkele gasten: Drej Oomen van Natuurpunt; Bart Franck van EVA; Veroniek Lemahieu van OVAM; Michaël Pector van Beeldenstroom (Cultuurdienst Wetteren); Kristien Druyts van CANON Cultuurcel; Merel Vercoutere van Dansand (Vrijstaat-o); Hans Devolder en Philip Boël van het Deeltijds Kunstonderwijs. Vol vuur spreken ze over hun vakdomein, projecten en ervaringen. Het gaat over het organiseren van evenementen in de natuur; over ecologische catering (EVA); duurzaam afvalbeheer (OVAM); subsidies voor groene projecten; interessante partnerships (Natuurpunt, CANON Cultuurcel, DKO, ...), enz.

Tot slot geeft Geert Verbeke een bevlogen pleidooi voor amateurkunsten. Wat hij verzamelt heeft niets te maken met grote klinkende namen in de wereld van de Kunsten. Hij verzamelt wat hij goed vindt en daarbij doet professioneel of amateur helemaal niet ter zake!

Tijdens het panelgesprek krijgen de WAK-coördinatoren de nodige input om er in eigen stad of gemeente een groene WAK-editie van te maken!

’s Middags krijgen we een heerlijk vegetarische maaltijd geserveerd bij de warmte van de stoof. Op het menu staan pompoensoep met versgebakken brood; gevulde portobello’s met spinazie en mozzarella; linzenpastei en een vegetarisch burgertje met humus. Om de vingers bij af te likken!

Tijdens de pauzes krijgen de deelnemers de kans om het wildbreien onder de knie te krijgen (guerilla knitting) en eigenhandig zaadbommen te maken (guerilla gardening).

Na de lunchpauze worden we rondgeleid op de site van Verbeke Foundation. Een stevige winter wandeling met boeiende kunstwerken 'dans la route'. Goed om vol inspiratie terug huiswaarts te gaan. En goed voor een groene Week van de Amateurkunsten van 26 april t.e.m. 5 mei 2013!

Tot slot enkele interessante links

www.wak.be
www.verbekefoundation.org
http://lowimpactman.wordpress.com
www.groenevent.be
www.jongesla.be
www.dansand.be
www.beeldenstroom.be
www.evavzw.be
www.natuurpunt.be

Vragen i.v.m. de Week van de Amateurkunsten? Mail naar info@wak.be

Nog even en de Week van de Amateurkunsten is weer in het land… Met dit jaar een thema dat 100% inzet op kunst en natuur. “Natuurtalent” verwijst naar kunst in en met respect voor de natuur: recyclagekunst, land art, collage – en assemblagekunst, … Met een groene campagne willen we kunstenaars en organisatoren ook aanmoedigen om er dit jaar een ecologische WAK van te maken!

Op een speciale blog over de Week van de Amateurkunsten komt je alles te weten over het reilen en zeilen tijdens de WAK. We sturen onze blogreporters met pen, papier en fototoestel door het land om een impressie te geven van wat er allemaal beweegt in Vlaanderen en Brussel. Dit in de week van 26 april t.e.m. 6 mei, maar ook in de aanloop ernaartoe en erna. We hopen dat artistiek Vlaanderen en Brussel de kaart even groener doen kleuren en de WAK lang mag nazinderen…

De link naar onze WAK-blog is http://blog.wak.be/

Op zondag 17 maart 2013 kwamen in het Tinnenpot Theater in Gent een 25-tal jonge enthousiaste amateurdansers samen in het kader van "Vamonos". "Vamonos" is een traject dat moet leiden tot een interdisciplinaire voorstelling, waarin dans, theater, muziek en beeld elkaars inspiratiebron zijn. Danspunt, steunpunt voor dans; Muziekmozaïek, steunpunt voor jazz en folk; OPENDOEK; steunpunt voor theater; en KUNSTWERKT, steunpunt voor beeldende kunst; slaan voor "Vamonos" de handen in elkaar en organiseren elk een boeiend traject met workshops voor amateurkunstenaars.

Danspunt stond in voor de organisatie van deze dag. Bij aanvang werden 2 groepjes gevormd: een groepje met focus op dans en beeld onder leiding van professionele choreograaf Thomas Devens en een groepje met focus op dans en theater onder leiding van professionele choreografe Katja Pire.

Het groepje dans/beeld vertrok vanuit de schilderijen van Edward Hopper.

Na de gebruikelijke opwarming was er vooral tijd voor improvisatie waar duidelijk iedereen zin in had. De desolate sfeer in de schilderijen van Edward Hopper vormden een uitgangspunt voor beweging en experiment.

"Nighthawk" van Edward Hopper

In de voormiddag werd per twee gewerkt, in de namiddag koos een groepje het voor hen meest geschikte Hopper schilderij om een compositie, setting en sfeer te creëren met eenvoudig materiaal die ze lukraak vonden in het Tinnenpot Theater.

Choreografe Katja Pire benadrukte met haar groepje dans/theater de bewegingstaal en legde de link tussen theater en dans bloot. Acteren is bewegen, ook in ons leven van alle dag maken wij kenmerkende handelingen. Een dagelijks gebaar dat ons raakt kan een uitgangspunt zijn voor een nieuwe creatieve dansbeweging door herhaling, uitvergroting, extremen op te zoeken. Enkele handelingen vormden voor de jonge dansers de basis tot een nieuwe choreografie. Katja Pire verwees in deze workshop naar DV8 Physical Theatre en Pina Bausch.

De workshop was voor de jonge dansers ongetwijfeld een interessante ervaring die hen op een speelse manier een wervelende energie bezorgde om verder te gaan in dans en choreografie. Voor enkele onder hen is dit zeker de bedoeling!

Tekst en foto: Kathleen Ramboer

Annabelle Van Nieuwenhuyse is geen groentje. Haar opleiding fotografie vormde de basis voor haar professionele parcours. In het verleden zagen we haar als presentatrice op Ketnet (Studio Ket) en Canvas. Tegenwoordig horen we haar op FM World in haar radioprogramma waar ze met haar gasten mondiale thema's ten berde brengt. Fotografie blijft een constante in haar leven. Ze organiseert tweejaarlijks een tentoonstelling. De laatste was "Salut Congo". Naast het in beeld brengen van een thema is het voor Annabelle vooral belangrijk verhaal en mens achter het beeld in de kijker te stellen.

Een onweerstaanbaar aanzoek

Annabelle draagt amateurkunsten meer dan een warm hart toe. Een viertal jaar geleden ging ze dan ook heel graag in op het aanbod om het meterschap van de WAK op zich te nemen. Ondertussen is er een band gegroeid met de amateurkunsten en de mensen waarmee ze regelmatige contacten onderhoudt. Daarnaast ervaart Annabelle ook dat deze randactiviteit iets bijzonders aan haar professionele- en privé leven toevoegt: iets om naar uit te kijken en, vooral, iets waar je ten volle van kan genieten.

Rol van de WAK-meter

Annabelle kreeg de gelegenheid om deze rol naar goeddunken in te vullen. Ze begon immers aan een onbeschreven blad. Haar aanpak is divers. Ze volgt activiteiten en geeft feedback achter de schermen. Deel uitmaken van de jury, en dit voor diverse disciplines, hoort er ook bij en is razend interessant.

De prijsuitreikingen zijn een ideale gelegenheid om het woord te nemen, een uitgelezen moment om de deelnemers een steuntje in de rug te geven. Verder draagt ze haar steentje bij in het promoten van de WAK. Iedere gelegenheid om de bazuin te gebruiken wordt aangegrepen!

Verwachtingen

Het thema van de WAK - editie 2013 - biedt volgens Annabelle vele mogelijkheden: "Qua vorm is de verbinding tussen natuur en kunst een actueel en bijzonder rijk thema. De natuur is immers een oeverloze inspiratiebron en biedt een oneindigheid aan materialen. Maar daar blijft het niet bij, ook het auditieve aspect, bijvoorbeeld, kan op bijzondere wijze aangewend worden. Een lied over de natuur is één zaak. Geluiden, en het aanwenden van materialen om klanken te produceren, is een ander punt dat zeker het exploreren waard is. Natuurtalent is een open gegeven, vrij in te vullen."

Annabelle verwacht dan ook verrassende creaties en is benieuwd tot wat amateurkunstenaars dit jaar weer in staat zullen zijn.

Annabelle heeft een boodschap voor jou!

Een oproep aan iedereen: doe mee en geef het beste van jezelf, of kom kijken! Het wordt een niet te missen, knettergekke WAK!

“Dansen in het park”

L'union fait la Force: de projectgroep in actie!

L'union fait la Force: deelnemers aan het woord

L'union fait la Force: een uitdaging voor filmliefhebbers

Halve Maan, passie is de gemene deler!

Halve Maan, het beste van twee werelden

Boekvoorstelling: “Groeten uit het ondergrondse”

Workshop "Groeten uit het ondergrondse" in het SMAK

Ontwapenend, respectvol & self made - 76ste Landjuweel brengt ook amateurtheater van mensen in kansarmoede

Landjuweelfestival: nog meer een theaterfeest

Creativiteit alom in Turnhout!

DANCE KICKS 2012 - een voorsmaakje

Play and produce - hoogmis voor dj's en producers

Dance Kicks 2012: ode aan urban dance

Boekvoorstelling “En avant, marche” @ Handelsbeurs Gent

Poetry Slam @ Espace Magh in Brussel

WAK-inspiratiedag @ Verbeke Foundation

WAK-blog

"Vamonos", een wervelende dansworkshop in een interdisciplinair kunstentraject

WAK-meterschap in enthousiaste handen