amateurkunstenblog

De Week van de Amateurkunsten komt er weer aan...
Hier alvast een teasertje. Doe mee of kom langs! Ook dit jaar belooft de WAK een bruisende week vol creativiteit en 'natuur' talent te worden.

Vanaf nu kan je het WAK-reilen en zeilen volgen via een speciale WAK-blog. Lees meer hier.

Deel dit filmje gerust via je eigen kanalen en maak zo mee promotie voor de meest creatieve week van het land!

Sinds 2009 geeft het Centrum voor Beeldexpressie een platform aan niet-professionele, getalenteerde cineasten in Vlaanderen. Met een gratis filmfestival toont de organisatie, steunpunt voor beeldexpressie (fotografie, film en multimedia) het kruim van wat Vlaanderens kortfilm te bieden heeft. Dit jaar is de Studioskoop, kleine charmante bioscoop in Gent, opnieuw gastheer van Ciné Public.

Kort, korter, kortest

Een kortfilm is een film met een korte speelduur, max. 30 minuten. Het kan in eender welk genre: drama, actie, humor, horror,… Geen sinecure, een verhaal in zo’n korte tijdspanne verteld krijgen. Het is een grote uitdaging om een verhaal te brengen, met verschillende lagen, uitdieping van personages, een plot, enz.
De films die het Centrum voor Beeldexpressie voor deze editie selecteerde verdienen alvast hun pluimen wat dit betreft!

Een greep uit het aanbod
Op het programma staan 21 kortfilms uit de meest uiteenlopende genres. De films worden doorlopend afgespeeld, goed voor zes uur en een half film.

Ik nestel me in de gezellige zetels van de Studioskoop en maak het mezelf gemakkelijk. Laat maar komen die films! De eerste film die me voorgeschoteld wordt is “Wolf’”, een schattige animatiefilm van Karolien Raeymaekers. “Wolf” vertelt het verhaal van de boze wolf en hoe het komt dat wolf zo boos geworden is. Een prettig sprookje met fijne tekeningen, die voor je ’t weet voorbij is.

Je kan "Wolf" hier bekijken.

Na “Wolf” volgt “Nightfall” een drama over een groep tienervrienden, die uit elkaar dreigt te vallen. We zien een bbq die gezellig lijkt te starten maar uitmondt uit in heftige ruzie. De aanwezigheid van een Japans meisje dat logeert bij één van de jongens en ongewenst meekomt naar de bbq, brengt ongewild onderhuidse spanningen naar boven. Het duurt niet lang vooraleer de boel escaleert. Via flashbacks leren we als de ware toedracht kennen van de ruzie. Die gaat terug naar één jaar terug, op hun jaarlijkse vakantie ergens in het Zuiden. We zien dezelfde groep vrienden met één jongen extra. Hij blijkt tijdens de reis, wellicht hun laatste, omgekomen te zijn bij een stom ongeluk.

“Nightfall” boeit van begin tot einde en houdt een gezond evenwicht tussen humor en drama. Regisseur Niels Sabbe waagde zich tevens aan enkele taboes zoals homofobie, het zoeken naar een identiteit, binge drinking en prestatiedruk.

Het enige spijtige element is het Japans meisje. Haar rol wordt mijn inziens weinig uitgediept en clichématig uitgebeeld. Ondanks dat, een mooie sfeerschepping, prachtige beginscène, knappe acteerprestaties en een verrassend einde!

Bekijk hier de trailer van "Nightfall".

Na “Nightfall” komt de film die mij het meest zal bij blijven van Ciné Public. Een wondermooie, gevoelige film over een 17-jarige jongen die worstelt met typische levensvragen van een adolescent, maar hiermee niet onmiddellijk naar huis kan. “Kus me zachtjes” toont een typisch gezin in één of ander Vlaams dorp. Hoewel, het gezin niet zo typisch is… Vader is schlagerzanger die nogal sterk in zijn carrière gelooft. Zo sterk dat vrouw en zoon zich stilletjes distantiëren van hem. Moeder zoekt aansluiting bij haar zoon. Zoon zoekt warmte en vriendschap bij een vriend. Vooral het einde waarbij de drie werelden van vader, moeder en zoon samenkomen en ontploffen, kleeft aan de ribben. Knap gedaan! De beelden zijn mooi gestileerd en baden in warme pastelkleuren. De jonge maker, Anthony Schatteman, getuigt van een sterk fotografisch oog en diepe inleving in de personages. De film is vooral sterk door de schitterende cast met zowel gevestigde waarden als Marijke Pinoy en Marc Van Eeghem; als fris acteertalent als Ezra Fieremans en Tim Boogaerts.
“Kus me zachtjes” won in 2012 – meer dan terecht – Humo’s prijs voor beste kortfilm.

Je kan de film bekijken via deze link.

Veel meer dan een kortfilmfestival…

Naast de 21 laureaten en hun kortfilms kan je op Ciné Public ook terecht voor feedback op je kortfilm; interviews met de makers door cinefiel Roel Vanbambost; een scenariobabbel met Gustaaf de Meersman; een lezing over de gelaagde wereld van movie brat maker Wes Anderson; een ontmoeting van Tom Van Avermaet – maker van oscar genomineerde ‘Dood van een schadow’; en achteraf de prijsuitreiking en receptie. Een rijk en gevarieerd programma waar je als filmliefhebber grondig aan je trekken komt!

Interview met Laura Verlinden, hoofdrolspeelster in "Dood van een schaduw"

Prijsuitreiking Ciné Public

Peter Titus Devoogdt

Acteur Titus Devoogdt neemt dit jaar de fakkel over van Lotte Pinoy als peter van Ciné Public. Met Titus als peter kon Ciné Public zich geen beter uithangbord wensen. Titus, frequent te zien op scherm én op de planken, speelde in zijn beginjaren meermaals in kortfilms mee.

“ Sowieso vind ik alles wat met kortfilm te maken heeft interessant”, begint Titus “omdat kortfilm in mijn ogen meestal een springplank is voor mensen die met veel goesting zitten en weinig materiaal om een langspeelfilm te maken.”

“In mijn ogen is een kortfilm een beetje als een tekening, terwijl een langspeelfilm een schilderij zou kunnen zijn… Die twee staan perfect naast mekaar, en ik kijk naar alle twee even graag. Van dat schilderij verwacht je dat het af is, compleet. Een kortfilm is een ander medium, je kan wat meer risico’s nemen.

Op het einde van de dag reikt Titus Devoogdt te prijzen uit. Er zijn prijzen in verschillende categorieën: beste film, beste scenario, beste soundtrack, beste montage, enz. Welke genomineerden in de prijzen vielen, kan je lezen op de site van het Centrum voor Beeldexpressie.

Ciné Public sluit af met een glas en een babbel. Vandaag konden vele amateurcineasten en professionelen elkaar ontmoetten en inspiratie halen uit de mooie programmatie. Een formule die werkt en absoluut voor herhaling vatbaar is!

Tekst: Frauke Seynnaeve

Filmpjes Forum voor Figurentheater

Op (Paas)maandag 1 april 2013 ben ik te gast op het Forum voor Figurentheater: een vaste waarde in het figurentheaterlandschap. Het Erfgoedcentrum Lamot in Mechelen is die dag opnieuw het kloppend hart van het reilen en zeilen van figurentheater. Een ontmoetingsdag vol lezingen, workshops én smaakvolle stukjes theater.

Omdat ik als video- en reportage maker op zoek ga naar dynamische beelden maakte ik een filmpje over de voorstelling De Neus van Niké Moens.
De Neus (8+) is een interactieve tentoonstelling van Niké Moens naar Gogol.
Het project is zeer eenvoudig. Niké maakte 8 kijktafeltjes die het Russische sprookje vertellen van De Neus van Nicolaj Gogol.Een cassetterecorder vertelt het verhaal en de luisteraar moet telkens een act doen om de
tafel tot leven te wekken. Het is een kleine poëtische tentoonstelling om van te snoepen.
Niké Moens is allround artieste, beeldend kunstenaar en theatermaakster.

Aanvullend hierop publiceer ik nog een filmpje als praktisch voorbeeld van schimmenspel. Het betreft een filmpje dat dateert van 2012, maar dient als geschikt voorbeeld van wat schimmenspel en figurentheater inhoudt. Een mooie aanvulling op de theoretische achtergrond over figurentheater die tijdens het Forum uiteengezet werd.

Tekst en beeld: Bert Vannoten

Inspiratie, tips, workshops en gezellig netwerken vormen de belangrijkste ingrediënten van het Forum voor Figurentheater. Deze ontmoeting wordt jaarlijks op paasmaandag in het Congres- en Erfgoedcentrum in Mechelen georganiseerd door Het Firmament, het expertisecentrum voor het cultureel erfgoed van de podiumkunsten, en OPENDOEK, de koepelorganisatie voor amateurtheater.

Met theaterpoppen, figuren, objecten, beelden en een rijkdom aan speeltechnieken heeft het figurentheater als podiumkunst vele gezichten en variaties. De 60-tal deelnemers die elkaar ontmoetten op 1 april, bewezen dat de traditie voor figurentheater toekomst heeft.

Schimmentheater

Dit jaar werden de schijnwerpers tijdens het Forum gericht op het schimmentheater, een wat onderbelichte zijtak van het figurentheater. Marc Elst heeft zich, met zijn Théâtre du Tilleul, hierop toegelegd en was dan ook de geschikte gast om dit genre wat beter te komen belichten. Het schimmentheater of silhouettentheater is een vorm van poppentheater waarbij de silhouetten van personages en decors worden geprojecteerd op een doek. De silhouetten bevinden zich tussen lichtbron en doek. De silhouetten, het decor, de grootte van het scherm, de techniek, het type licht, het ritme van het verhaal, het op- en afgaan van de personages en decors, enz. vragen allemaal de nodige gedetailleerde aandacht en voorbereiding.

Rechts Marc Elst als centrale gast op het Forum.

Links Staf Vos van Het Firmament als moderator.

Het visuele geheel is uiteraard uiterst belangrijk. Een mooi visueel spektakel met een saai verhaal zal evenwel spanning missen. Een goed verhaal is dus even essentieel. Bij het Théâtre du Tilleul halen ze veel van hun ideeën uit jeugdliteratuur. De omzetting naar teksten voor schimmentheater is een specialiteit die Carine, de partner van Marc, goed beheerst. Structuur en ritme worden in een evenwichtige combinatie met het beeld tot een filmisch geheel uitgewerkt. “Killing your darlings”, ofwel weglaten en schrappen in functie van het ritme, is hierbij de kunst.

Het opeenvolgend opkomen en afgaan van personages en decors dient minutieus te worden georganiseerd. Een voordeel van het schimmenspel is dat men met eenvoudige middelen hele legers, decors, opera’s, enz. kan opvoeren die voor poëtische en epische toestanden kunnen zorgen. Als materiaal gebruikt het Théâtre du Tilleul veelal carton de Lyon, maar ook andere, dikwijls eenvoudige en dagdagelijkse materialen kunnen geschikt zijn.

Enkele silhouetten van het Théatre du Tilleul.

Meer praktische toelichting gaf Marc in de namiddag tijdens een druk bijgewoonde workshop. Schimmentheater kan immers ook worden gebruikt binnen het kader van andere theatervormen en poppenspelen. Tijdens deze workshop werden verschillende praktische voorbeelden gegeven van materialen, het soort licht, verschillende schermen, enz. Aandacht ging ook naar de minutieuze voorbereidingen van het opkomen en afgaan van de verschillende personages en decors.

Marc Elst tijdens de workshop

Figurentheater: een traditie met toekomst

De rijke traditie van het figurentheater belet niet dat er verschillende initiatieven de weg naar de toekomst plaveien.

"KORROZJE!"

Dat het figurentheater levend en wel is, bewijzen ze ook in Aalst. Aalst is bekend als de carnaval- en kolderstad bij uitstek. Minder bekend is dat Aalst ook een mooie traditie rond poppentheater heeft. Onder impuls van de Erfgoedcel Aalst werd daarom een documentaire film opgenomen waarin Tejooter Aabazjoer, De Bende van Richaar en Reizend Poppentheater Sloef hun verschillende invalshoeken op het poppentheater toelichten. Het Forum kreeg de exclusieve première buiten Aalst.

Het poppentheater van Tejooter Aabazjoer zoemt in op actuele thema's met kwinkslagen naar de plaatselijke, niet zelden politieke gebeurtenissen. Poppen van bekende personaliteiten praten in het sappige Oljsters de koldereske verhalen aan elkaar in zaal "De Floereminne".

Oljsters is ook geschikt voor Shakespeare! Dat bewijzen ze bij elke opvoering bij De Bende van Richaar. De theaterteksten van Shakespeare klinken heel levendig, pittig en toegankelijk in het plaatselijke dialect. De marionetten bij De Bende van Richaar zijn met de hand gemaakte kunstwerkjes waar heel wat tijd en aandacht in kruipt.

Reizend Poppentheater Sloef reist het land door met een programma voor kinderen. De belangstelling voor deze vorm van vertellen is nog steeds enorm. Kinderen leven zich makkelijk in de verhalen in. De verhalen worden ook actueel gehouden. Niet alleen inhoudelijk, maar ook door het invoegen van modernere presentatievormen.

Korrozje! geeft een mooi beeld van het rijke landschap en de mogelijkheden in het figurentheater. De documentaire geeft niet enkel goesting om naar de Aalsterse voorstellingen te gaan, maar ook goesting die doet geloven in de toekomst van het figurentheater. De film zal binnenkort te zien zijn via de website van de Erfgoedcel Aalst.

De Aalstenaars stelden Korrozje! voor.

"Portail des Arts de la Marionnette"

Veerle Wallebroek van Het Firmament presenteerde een initiatief uit Frankrijk waar men een internetplatform creëerde rond het Franse figurentheater: het "Portail des Arts de la Marionnette". Deze uitgebreide site presenteert verschillende mogelijkheden, zoals bvb. een inventarisatie van poppen met zoekfunctie, een virtuele tentoonstellingsruimte, een bibliografie, enz., die het figurentheater een moderne toekomst helpen geven. Het Firmament heeft de ambitie om op basis van deze site een zelfde initiatief te lanceren.

Workshops met een toekomst

Enkele workshops speelden in op de aandacht om de toekomst voor het firgurentheater te vrijwaren.

In de workshop "Spelen in een correct juridisch kader" liet Dieter Vanoutrive een licht schijnen op statuten, verplichtingen, bestuurdersverantwoordelijkheden en andere juridische aspecten waarmee theatergezelschappen worden geconfronteerd wanneer zij zich juridisch verder organiseren.

"Tips & tricks over online communicatie" door Liesbeth De Ridder ging dan weer dieper in op het internet als eenvoudig communicatiemiddel. Via praktische voorbeelden en toepassingen werd aangetoond dat het internet een interessant gereedschap is om een publiek te bereiken, te boeien en te informeren.

Liesbeth De Ridder over online communicatie

Juridische aspecten door Dieter Vanoutrive

“De neus” door Nikè Moens

Nikè Moens werkte het magisch-realistische kortverhaal "De neus" van Nikolaj Gogol uit in een installatie van 8 tafels. Aan elke tafel wordt via een koptelefoon een stuk van het verhaal verteld, waarbij de toeschouwer bijkomende handelingen dient uit te voeren om het verhaal mee vorm te geven en te ontdekken.

Elke tafel is een kunstwerkje op zich, waarin poppen en bewegingen werden verwerkt. De knutselliefde en creativiteit van Nikè weerspiegelt zich in elk van deze kunstwerkjes, veelal opgebouwd uit gerecupereerde materialen. De installatie wordt gepresenteerd in een donkere ruimte, waarbij elke tafel apart wordt verlicht, als een apart hoofdstukje van het verhaal.

Editie 2014

Het Firmament en OPENDOEK mogen terugblikken op een succesvolle editie van het Forum voor Figurentheater. De onderwerpen die aan bod kwamen tonen aan dat figurentheater leeft en toekomst heeft. De editie 2014 kunnen de liefhebbers alvast reserveren op 21 april 2014!

V.l.n.r.: Lot Van Uffel van OPENDOEK

Marc Elst van Théatre du Tilleul

Veerle Wallebroek van Het Firmament

Meer informatie:

www.theatredutilleul.be

www.erfgoedcelaalst.be

www.aabazjoer.be

www.debendevanrichaar.be

www.sloef.be

www.artsdelamarionnette.eu

www.nikeemoens.be

www.hetfirmament.be

www.opendoek-vzw.be

Tekst en foto's: Luc De Cuyper

20 maart is het wereldverteldag. Het initiatief zag het licht in Scandinavië en breidde stilaan uit. Dit jaar komen op deze dag voor de achtste keer mensen van over de hele wereld bijeen om verhalen te vertellen en te beluisteren. De Vlaamse organisatie "Van Stoel tot Stoel" werkte een programma uit met haar Nederlandse evenpoot, "Stichting Vertellen Nederland". Er wordt gebruik gemaakt van Skype om de verhalen met elkaar te delen.

't Werkhuys te Antwerpen, the place to be

In de gelagzaal van het cultureel centrum 't Werkhuis, aan de Zegelstraat te Antwerpen, heerst een gezellige, licht rumoerige sfeer. Mensen luisteren naar verhalen van Nederlandse vertellers en volgen het gebeuren op een scherm. Tussen twee acts door zorgt Christophe voor randanimatie. Hij is een duizendpoot die zonder schroom de switch maakt van piano naar accordeon en zorgt voor een gemoedelijke sfeer. Rob Geertsen is druk in de weer om de technische opvolging in goede banen te leiden. Bezoekers zitten gezellig aan tafeltjes te keuvelen bij een hapje en een drankje.

Van Stoel tot Stoel

Madeleine Nieuwlaat vertelt met trots over haar organisatie "Van Stoel tot Stoel" die steunt op de inzet van vrijwilligers, met uitzondering van een halftijdse stafmedewerker. Van Stoel tot Stoel wil mensen samenbrengen rond verhalen: "Door het vertellen te stimuleren en te promoten, willen we dat de vertelkunst, -kunde en -cultuur gewaardeerd en ontwikkeld wordt".

Madeleine is lid van de werkgroep Wereldverteldag, die vier leden telt. Ze verzorgde de contacten met de Nederlandse collega's om dit project vorm te geven. Beide organisaties werkten samen om het evement kenbaar te maken bij vertellers en het grote publiek. Hiervoor werden de Facebookpagina, de website en een mailing ingezet.

Naast de wereldverteldag organiseert "Van Stoel tot Stoel" nog andere activiteiten. Enkele keren per jaar is er ook een ontmoetingsdag voor vertellers op diverse plaatsen in Vlaanderen, kwestie van contacten te kunnen onderhouden.

Opleiding tot verteller

Annie Schelfout, lid van de Stuurgroep van "Van Stoel tot Stoel", legt uit welke ondersteuning de organisatie biedt aan vertellers in spe. Er worden cursussen voorzien voor iedereen die wil vertellen. Zo is er in het voorjaar een ‘basis- en vervolgcursus vertellen’ waarbij de kandidaat vertellers begeleid worden door een coach. Een zomerworkshop of korte, gespecialiseerde workshops staan eveneens op het programma.
Praktijkervaring wordt aangeboden via samenwerking met het evenement "Spot op West - Amateurtheater" te Westouter van OPENDOEK. Het vertellersluik biedt een open podium aan ieder die als verteller ervaring wil opdoen. De organisatie "Het Landjuweel - Amateurtheater" biedt eveneens ruimte aan vertellers.

Belangstellenden voor vertelkunst komen vooral uit de theaterwereld en het onderwijs. Een beginneling zoekt de ondersteuning van een organisatie vanuit de "goesting" om te vertellen en ziet de kracht en eenvoud in van dit medium. Er zijn verschillende types vertellers te onderscheiden. De bruisende verteller gooit zich met zijn hele lichaam in het gebeuren. Een krachtverteller maakt indruk door de rust die hij uitstraalt. Een bronverteller maakt nog meer gebruik van stilte om de intensiteit van het verhaal te versterken.

Drie vertellers, drie verhalen

De camera aan Vlaamse kant wordt geactiveerd. Heidi Kockaerts uit Leuven brengt een ontroerend Joods verhaal over Ruud en David en hun kleine huisje. Dan is het de beurt aan Peter Liekens die de Oosterse toer opgaat met het verhaal "Noodlot en fortuin", dat kadert in de verhalenbundel Duizend-en-één-Nacht over het lot van Sheherazade, gevangene van Alladin. En tot slot is er Rita Van Overstraeten met een verhaal van Oscar Wilde, De Dichter en de Nachtegaal, op een ontroerende manier bewerkt.

De mens achter de verteller

Vertellen voor een webcam en weten dat je elders, bij onbekenden, op een groot scherm te zien bent, is voor Rita een totaal andere ervaring dan wanneer je een direct contact hebt met het publiek. En de gevolgen blijven niet uit: zenuwen alom.

Rita wijdt zich ondertussen al een vijftal jaren aan de vertelkunst die een belangrijk deel van haar vrije tijd in beslag neemt. Trigger was een cursus vertellen in de bib. Ze was zo enthousiast dat ze snel daarna met andere vertellers een vertelkring oprichtte. "Verbamuze" hield enkele jaren stand. Er kwamen optredens op diverse locaties. Na een andere ervaring met de vertelkring "Het Vertellement" volgde een sabbatjaar dat uiteindelijk de geboorte gaf aan de "Hoorakelbende". Deze kring werkt rond projecten, zoals bijvoorbeeld "Breughel" of "de Wereldoorlog", waarbij verhalen uit die tijd worden gebracht.

Rita haalt haar inspiratie uit boeken en bewerkt de verhalen door ze bv. naar de Antwerpse sfeer te halen. Indien mogelijk integreert ze ook een lied in haar verhaal, wat trouwens vanavond het geval was.

Met haar "Hoorakelbende" zal ze eveneens van de partij zijn op "Spots op West" te Westouter.

Heidi was als kind reeds actief in het vertellen, zij het enkel in huiselijke kring. Na deelname aan een internationaal vertelfestival was het hek van de dam. Eén jaar later startte ze met een workshop "storytelling" die snel door meer van dat werden opgevolgd, telkens bij gerenommeerde internationale coaches. Na twee jaar Woord te hebben gevolgd aan het conservatorium te Leuven, waar haar stijl de nodige bijschavend onderging, werd ze lid van een vertelkring in het Leuvense en vertelt ze regelmatig in scholen, bibliotheken en op communie- en overgangsfeesten. Inspiratie haalt ze uit allerlei hoeken: mythen en legenden, volksverhalen en sprookjes, alles wat haar richting komt uigewaaid en om één of andere reden onder haar huid kruipt. "Want zo gaat dat vaak met verhalen, ze komen aangewaaid vanuit boeken of via andere vertellers, en met sommigen moet je gewoon iets doen, die moet je gewoon doorvertellen. Omdat ze je boeien, fascineren, raken op één of andere manier."

Heidi werkt halftijds als lerares Engels in het volwassenenonderwijs, maar sinds 2012 is ze ook vertelster in bijberoep.

Het optreden in Antwerpen vond ze best spannend, maar dat computerscherm tussen haar en het publiek viel wel heel erg tegen. Een beetje een kunstmatige manier om een verhaal te vertellen, en ook jammer dat de andere verhalen van de vertellers in Nederland zo moeilijk verstaanbaar waren met de Skype-verbinding die niet optimaal werkte.

Conclusie

Vertellen is zeker niet de exclusieve bezigheid van moeders die aan het bed van hun bengels met gedempte stem een verhaal voorlezen uit een sprookjesboek. Vertellen is vooral een bijzonder leuke vorm om zichzelf te ontplooien:

- wees nieuwsgierig en lees veel, laat je fantasie de vrije loop en creëer je eigen versie van het verhaal

- zet die schroom opzij en kijk het publiek recht in de ogen. Voor je het weet hangen ze aan je lippen.

En wat is er leuker dan te beseffen dat je mensen een leuk moment bezorgt?

Wie de vertelmicroob voelt kriebelen, moet zeker een kijkje nemen op de website van de organisatie "Van Stoel tot Stoel" of contact opnemen met Madeleine of Annie voor meer informatie over de organisatie en haar evenementen. Veel vertelplezier!

De opleiding glas-in-loodramen maken werd jaren geleden geschrapt aan de academie van Gent wegens een gebrek aan interesse, maar de talrijke opkomst voor het bezoek aan het atelier Mestdagh, georganiseerd door Kunstwerkt, laat uitschijnen dat er opnieuw veel interesse bestaat voor het ambacht.

De zon schijnt flauwtjes als de deelnemers, hartelijk verwelkomd door Katrien Mestdagh, het atelier binnenwandelen. Katrien is de derde generatie glazenier binnen het bedrijf. Net als haar ouders en grootouders deelt ze de passie voor dit bijzonder beroep, het 'schilderen met licht'.

Tijdens het twee uur durende bezoek wordt duidelijk dat glas in lood plaatsen een kunst is. Een kunstzinnig ambacht ook, sedert de Middeleeuwen is er eigenlijk weinig gewijzigd aan het procédé om glas in lood te zetten. Wie geen geduld heeft, wordt nooit een goede glazenier, want om te komen tot zelfs maar het kleinste glas-in-loodraampje zijn er ontelbare uren werk nodig.

Het korte filmpje, waarmee we de rondleiding beginnen, toont ons dit al in vogelvlucht. Daarna dalen we af tot in de werkplaats en worden we ingewijd in de geheimen van het vak. Ik sta ervan versteld dat alle afzonderlijke stukken glas met de hand worden gesneden. Dat is geen gemakkelijk karwei, want al het glas waarmee gewerkt wordt, is met de mond geblazen glas. Elke glasplaat is dus uniek, de variatie in de dikte zorgt voor een rijke beweging aan kleuren…maar ook voor extra moeilijkheid bij het snijden.

Ingrid Meyvaert, de moeder van Katrien, is al meer dan 10 jaar de creatieve kracht in het atelier. Zij staat in voor alle eigen ontwerpen, van religieus-figuratieve tot lyrisch-abstracte ontwerpen, geen stijl is haar vreemd. Ze beschikt over een pallet van 650 verschillende kleuren. De verfijnde keuze van kleur en beweging van het glas, aangepast aan elk ontwerp, maakt haar tot een veel gevraagde glaskunstenares.

De vader van Katrien is de glasschilder van het atelier. Voor het verbeelden van taferelen en figuren een schildering met grissailleverf aangebracht op het glas. Deze brandgeschilderde ramen raken steeds minder gegeerd.

De vele werken die we te zien krijgen tijdens de rondleiding en die overal in het atelier zijn ingebouwd, maken me één ding duidelijk. Glasraamkunst is schilderen met licht. Het licht, immer variërend in intensiteit en onder een andere invalshoek binnenvallend, maakt de glas-in-loodramen tot levende kunstwerken.

Van traditie naar hedendaagse kunst

Hoe ambachtelijk het beroep van glazenier ook is, glas-in-loodramen kennen een veel ruimere verspreiding en toepassing dan de kerken, kapellen en kloosters waar ze vaak spontaan mee geassocieerd worden. Het atelier heeft een goede reputatie opgebouwd door het creëren van eigen ontwerpen, zowel voor privépersonen, kerken als openbare besturen. Van een rusthuis in Gent tot de openbare bibliotheek in Zele, van de kerk in Knokke-Heist tot de geboortekerk in Bethlehem, allemaal dragen ze de stempel van het atelier.

Maar de grenzen kunnen nog immer verlegd worden. Katrien en haar man Geert De Groote werkten samen het idee uit om een volledig gebouw op te trekken in glasramen. Ze realiseerden een kapel, louter bestaande uit metalen ringen, gevuld met glas-in-loodramen. Een héél origineel ontwerp dat geselecteerd werd voor de Belgische prijs voor architectuur & energie 2013.

Ook bekende hedendaagse kunstenaars vonden de weg naar het glazeniersatelier in Gent. Zo ontwikkelde het atelier een speciaal zeefdrukprocédé toen Wim Delvoye röntgenfoto’s tussen glasplaten wou verwerken.

De combinatie van restauratie-opdrachten, eigen ontwerpen en opdrachten van kunstenaars maken van het atelier een veelzijdig bedrijf, waar traditie en moderniteit hand in hand gaan. Maar tegelijk is de concurrentie van buitenlandse ateliers groot en dat zet de nodige druk op het ambacht. De kleine, ambachtelijke bedrijfjes in België zijn één voor één aan het verdwijnen. Inzetten op samenwerking en internationaal netwerken zijn dan ook uitdagingen voor de toekomst van het atelier. De groep hangt nog steeds aan de lippen van Katrien wanneer we de rondleiding beëindigen op de zolder…en ja, ik voel me ook een beetje verlicht wanneer ik huiswaarts fiets.

www.ateliermestdagh.be

Jaarlijks wordt het prachtige dorp Westouter in de eerste week van juli helemaal overgenomen door theaterliefhebbers. Als bezoeker word je op onverwachte en charmante locaties getrakteerd op een gevarieerd programma van monologen, komedies, drama’s, kinder- en familievoorstellingen, verteltheater en jeugdtheater. Het hele festival wordt gedragen door vrijwilligers en OPENDOEK vzw. Voor velen is het ondertussen een jaarlijkse afspraak.

Op een zonovergoten zaterdag in juli rijden we Westouter binnen. De gezellige en ontspannen sfeer die het festival ademt stemt ons meteen vrolijk. Het is heerlijk vertoeven in het feestelijk versierde centrum. Theater is echt overal: op de vele locaties in het dorp, maar ook aan je tafeltje op het terras: slechts gewapend met een zandlopertje en een zwarte handschoen nemen ‘tafelvertellers’ je vijf minuten lang mee naar een andere wereld. Je kunt er zelfs op theaterkamp komen of een circusworkshop volgen.

Foto Jean-Pierre Fack

Ik kan wat een ander niet kan…

...is de rode draad doorheen de kindervoorstelling van Magisch Verteltheater Flupke in het charmante zaaltje Harlekijn. Het publiek bestaat uit een tiental kinderen en hun (groot)ouders. Mijn kindjes zijn duidelijk de jongste, en de minimumleeftijd van 5 jaar lijkt achteraf een goede keuze, want ‘Flupke’ bouwt z’n voorstelling samen met z’n jonge publiek op. De kinderoogjes gloeien bij het spannende verhaal en de vingertjes gaan in de lucht bij elke vraag.

De temperatuur stijgt in het gezellige zaaltje. Er staan ouderwetse houten klapstoeltjes en een kachel. Naast de deur is er een leuk garagecafeetje ingericht. Het doet een beetje denken aan vroeger. Onze oudste dochter mag op het podium gaan meedoen, en nadien glimt ze van trots. Na de voorstelling fluistert ze me toe dat ze nu kan toveren. Wat dat is het geheim van ‘Flupke’. Hebben mijn kleintjes alles begrepen? Ik denk van niet, maar ze vonden het wel magisch en spannend.

Het hart van het festival

Een sfeervolle spiegeltent en terras vormen het gezellige hart van het festival. En de randanimatie is indrukwekkend. Terwijl we op het terras zitten brengt Cirque de la Pole paaldans terug naar haar roots …het circus. Een mini-circusvoorstelling in open lucht volgt, waarbij twee acteurs alle rollen verdelen. Grappig en bijzonder! De kindjes kunnen ook buttons maken en schuiven geduldig aan voor de grime. Kindvriendelijk is het festival in elk geval.

Foto Forum voor Amateurkunsten

Maar is er ook plaats voor vernieuwing en experiment? Zeer zeker! Tien jongeren spelen onder leiding van Jeroen Serruys ‘Metamorphosen’ van Ovidius, het resultaat van een intensieve workshop. En ‘La Grenz, c’est de frontière of quoi?‘ werd speciaal geschreven naar aanleiding van 300 jaar Frans-Belgische grens. Deze voorstelling wordt zowel in een Nederlandse als in een Franse versie gespeeld. Er is ook samenwerking tussen amateurspelers en professionals. Professioneel gezelschap Theater Antigone en OPENDOEK (steunpunt voor amateurtheater) werken zo samen aan de voorstelling ‘Het gat van de Koe’, een moderne saga met universele verhoudingen en veranderingen gesitueerd in een Vlaams dorpje. Een inspirerende en verrijkende ervaring, voor spelers, regisseur én publiek. Het hart van het festival.

Prominent aanwezig in de programmabrochure en goed opgemerkt door publiek en pers. De eerste editie van Folk-off tijdens het Dranouter festival was meteen een schot in de roos.

Om nieuw talent te promoten kreeg Muziekmozaïek een eigen tent op de festivalweide van Dranouter. Finalisten van de Dranouter Rootsrally 2013 en een selectie uit de Muziekmozaïekwedstrijd kregen een intiem podium en een meer dan enthousiast publiek voorgeschoteld. Broes, Kameraad, Strograss, Les Mecs du Nord, Lionheart’s Orkestra, Pickin’ Daddy, Roots of Orbal waren de jonge bands die net aan het raam komen piepen en een stevig duwtje in de rug kregen. De twinkelende ogen van zangers en muzikanten, de oprecht geïnteresseerde toehoorders en soms flink uit de bol gaande dansende fans getuigden dat het goed was.

Jong talent op het Folk-Off podium

En dat zagen wij niet alleen. De Standaard schreef op 5 augustus: “De stille kracht van Dranouter speelde zich in de randtenten af, waar volk ging luisteren naar jonge, akoestische folk”.

Ook bijzonder waardevol: het optreden van Flanders Ethno. Dit uniek folkproject brengt muzikanten uit alle continenten samen zodat ze kunnen proeven en leren van elkaars cultuur en muziek. Het collectief dat elkaar amper een dikke week kent, speelde in de Palacetent de pannen van het dak. Indische, Britse, Chileense en Estse songs zijn maar een greep uit de playlist. Samen wisten ze de luisteraars te beroeren met een meeslepende set. Een luid applaus voor dit intercultureel gebeuren was dan ook meer dan terecht.

Ik probeer de vele fietsen en fietsers te vermijden, te slalommen tussen de talloze tafeltjes van de restaurants die hun gasten ontvangen op geïmproviseerde terrassen. Het zomert in Gent.

De mensenstroom neemt me mee naar het centrale punt in de stad, het Sint-Baafsplein, ‘the place to be’ voor vanavond. Ik begeef me naar een kraampje en voorzie me van een fris drankje. De geluiden van muziekinstrumenten die gestemd worden klinken als verdwaalde toonaarden. De avond zindert in de laatste krachtige zonnestralen die de kiosk alle eer willen geven.

De muzikanten zijn gekleed in een zwart-wit outfit, opgesmukt met een foulard die waarschijnlijk hun lidmaatschap tot KM de Neerschelde uit Gentbrugge in de verf wil zetten. Beetje bij beetje vormen de klanken een harmonieus geheel, wat duidt op een repetitie of en opwarmertje. De techniek ondergaat een laatste controle.

De Introductie gebeurt door de presentator van de Gentse feesten, daarna neemt een vriend van de dirigent het woord en geeft tekst en uitleg bij de muziekstukken
die zullen gebracht worden. Hij vertelt tevens enkele wetenswaardigheden over de harmonie. Later, op diverse momenten gedurende het concert, zullen we hem nog te zien krijgen om het contact met het publiek te onderhouden.

En die interactie is er. Ieder stuk wordt gevolgd door een warm applaus. Vrienden en familie zoeken contact met de muzikanten die op hun beurt antwoorden met een glimlach. Ze zien er tevreden uit, blij dat ze hier zijn.

Halverwege het concert worden ballonnetjes verdeeld onder het publiek. De kazoo, het fluitje dat in de ballon zit, dient ter ondersteuning van een levendig nummertje, March of the Ducks. Het publiek is gewonnen voor dit initiatief en doet volop mee. Er ontstaat een ware verstandhouding tussen de muzikanten en het publiek.

Op het einde van het concert zwelt het applaus aan. De muzikanten groeten hun dirigent, bergen hun instrumenten op en bevrijden zich van hun foulard. Dit is dan het einde. Tijd om vrienden en familie op te zoeken.

Dit optreden, in het kader van de Gentse feesten, was een geslaagd experiment. Geen publiek dat we op rockconcerten tegenkomen, ook geen publiek dat uit de bol gaat. Wel een luisterend publiek dat een klassiek stuk weet te appreciëren.

Lieven Dobbelaere, dirigent, aan het woord

"Voor mij was het het tweede jaar op rij dat ik op het groot podium van het Sint-Baafsplein een orkest mocht leiden. De eerste keer met Brassband Gent, nu met KM De Neerschelde uit Gentbrugge. Ook deze keer was het voor mij een eer dit te mogen doen. Ik ben zelf rasechte Gentenaar en dan is het leuk dat Vlamo niet ver moet zoeken om de (amateur)muziek te promoten op zo'n gelegenheid."

Toen bekend raakte dat de harmonie mocht optreden tijdens de Gentse feesten had Lieven meermaals aan zijn muzikanten uitgelegd dat ze dit als een soort van galaconcert konden beschouwen. En dat is wat ze ook meteen aanvoelden. Deze uitdaging werd ook wel ervaren als een thuismatch. De vakantieperiode zou wel eens de spelbreker kunnen zijn, maar uiteindelijk viel de aanwezigheid enorm mee. Velen hadden hun reis enkele dagen uitgesteld of hadden zich vrijgemaakt om er toch bij te zijn. Met een tiental afwezigen was de groep meer dan goed vertegenwoordigd: 59 muzikanten op het podium.

De ballonnetjes waren een schot in de roos. Ze waren voorzien van visitekaartjes van de harmonie die hopelijk op termijn voor nieuw bloed inde groep zullen zorgen. De kazoo in de ballonnetjes zorgden voor een stevige band met het publiek.

De harmonie repeteert minstens wekelijks en is dus direct inzetbaar. Geen extra oefensessies, de muzikanten waren er klaar voor, en dat hebben ze trouwens bewezen!

De rol van Vlamo

Deze organisatie doet er alles aan om de instrumentale amateurmuziekbeoefening in Vlaanderen te valoriseren als een volwaardige discipline binnen de amateurkunstensector en binnen de kunst- en cultuurwereld.

De organisatie ondersteunt zowel muziekgroepen als individuele muzikanten en organiseert hiertoe vormingen en evenementen. Ze levert tevens artistieke ondersteuning. Ook voor juridische en administratieve/fiscale aspecten kan je bij de organisatie aankloppen.

Voor wie meer wil weten: Vlamo

21 augustus 2013, 18 uur. Naast de gebruikelijke drukte op het plein voor de Sint-Annatunnel te Antwerpen valt extra activiteit te bespeuren. In de gauwte wordt een podium in mekaar geknutseld. Er wordt een tent over het podium opgetrokken, maar direct weer weggehaald: het hoofd van de sprekers zou op die manier niet zichtbaar zijn...

Aanleiding tot dit evenement was de Antwerp Triatlon die in juni in de Scheldestad plaatsvond. Het Centrum voor Beeldexpressie te Antwerpen bood, in samenwerking met Antwerpen Sportstad vzw, een dertigtal leerlingen van het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten (SISA) te Antwerpen de mogelijkheid om dit sportevenement in beeld te brengen.

De opening van de tentoonstelling "Sport aan de Schelde" krijgt bezoek van enkele prominenten: Frank Raes, sportjournalist bij de VRT, Ludo Van Campenhout, Schepen van Sport in Antwerpen, Freddy Van Vlaenderen, Voorzitter van het Centrum voor Beeldexpressie Antwerpen.

Officiële opening

Frank Raes, peter van het project, bijt de spits af. Naast traditionele lofwoorden geeft hij ook enkele wetenswaardigheden over de voetgangerstunnel mee. De bouw ervan vond plaats na de oorlog, de unieke roltrappen zijn in hout vervaardigd en op uitzondering van Kiev gaan we op deze plek het diepst onder de grond.

Freddy van Vlaenderen dankt alle personen, organisaties en andere organen die aan de realisatie van het project en deze avond hebben bijgedragen.

Tenslotte legt Ludo Van Campenhout uit waarom de tunnel het ideale decor vormt voor deze tentoonstelling. Iedere dag fietsen of lopen duizenden sporters door, naar de andere oever.

Margot Thysens, projectverantwoordelijke Centrum voor Beeldexpressie, schetst de context van het project: "Het vertrekpunt vormde de dagelijkse golf aan sportbeelden in de media. Elke krant beschikt over een sportrubriek met vaak uitgebreide sportreportages over de laatste spannende wedstrijden. Ook op tv kan je er niet omheen. Om die beelden te kunnen maken heb je heel wat know how nodig. Omdat Vlaanderen heel wat sportfans kent en zijn of haar favoriete sport(ers) wel eens zelf in beeld wil brengen, werkten we verschillende seizoenen lang rond de vraag: Hoe breng je sport in beeld? We organiseerden diverse trajecten en activiteiten waarmee we samen met Frank Raes als peter fotograferend en filmend Vlaanderen uitdaagden om rond deze vraag te werken.
Met Antwerpen als Europese sporthoofdstad in 2013 lag een samenwerking voor de hand. Voor elk groots event dat dit jaar in Antwerpen doorgaat, zoekt Antwerpen Sportstad een culturele activiteit die hierop inspeelt. Zo belandden we bij de Antwerp Triatlon als vertrekpunt voor dit project".

Tine Van den Heuvel, communicatiemanager bij het Centrum voor Beeldexpressie, vertelt dat haar organisatie, in samenwerking met Antwerpen Sportstad, een dertigtal leerlingen van het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten (SISA) te Antwerpen de mogelijkheid bood om dit sportevenement in beeld te brengen. Begin 2013 werd een aanvang genomen met de voorbereiding van dit toch bijzondere project.
Het eerste luik bestond uit workshops met enkele sportfotografen en cameramannen. De werken die hier tot stand kwamen worden binnenkort tentoongesteld in Hofstade.
Het tweede luik bevatte het in beeld brengen van atleten tijdens de Special Olympics. De amateurs die hier aan de slag gingen waren geselecteerd door het Centrum voor Beeldexpressie op basis van hun portfolio.
Het derde Luik was de triatlon waarvoor de leerlingen van het vierde, vijfde en zesde middelbaar van het SISA werden aangeschreven. Zij konden zich als vrijwilliger opgeven om aan het project deel te nemen. Uiteindelijk werden 25 fotografen in spe geselecteerd en zouden enkel 50 foto’s de eindstreep halen: de Sint-Annatunnel.

Hoop en verwachting

Enkele studenten van het SISA staan in een groepje geanimeerd te praten. Ze hebben foto's ingediend en wachten in spanning af om te vernemen of een van hun werken zich onder de 50 uitverkoren foto's bevindt.

De opdracht was niet makkelijk en werd sterk onderschat. Het slechte weer op de dag van shooting en een gemis aan ervaring droegen hieraan bij. Ook het gebruik van ongekend professioneel materiaal speelde wat parten. Maar het was een bijzonder leerrijke ervaring, ook dankzij de interessante workshop die ze bij Peter De Voecht, sportjournalist, konden volgen.

Tijd voor de afdaling

Beneden aangekomen, krijgen we al dadelijk de eerste foto's, netjes op de muren aangebracht, in het vizier. Enthousiaste mensen, het aangezicht getooid met een tikkeltje fierheid, poseren naast de beelden die zij hebben vastgelegd.

Andere tunnelbezoekers kijken verwonderd, soms wat geërgerd naar de bonte menigte die hen de weg verspreidt.

Margot Thysens: "De leerlingen kregen elk een plek toegewezen waar ze een stuk van de triatlon in beeld konden brengen. Op die manier zouden we nadien van elk facet beeldmateriaal hebben, en konden we de triatlon opnieuw verbeelden. Peter De Voecht, oud-leerling van het SISA, gaf hen tijdens een workshop en parcoursverkenning de nodige tips en tricks om aan de slag te gaan. De leerlingen namen in totaal 13 000 beelden. Sowieso wilden we nadien een beeld hebben van de triatlon in zijn geheel. Dit is ook gelukt dankzij de plaatsverdeling en het groot aantal leerlingen dat zich engageerde op een zondag."

Op Linker Oever wordt het gezelschap bovengronds op een receptie getracteerd. Een gelegenheid om de emoties weg te spoelen, samen met familie en vrienden.

Angela Fish is een van de gelukkigen wiens foto werd geselecteerd. Ze vindt het een bijzondere en leuke ervaring dat haar werk in het openbaar wordt gebracht. Dit is nochtans niet haar debuut. Ze is ook vertegenwoordigd in het Fotomuseum en neemt regelmatig deel aan wedstrijden.
Ze wil de ingeslagen richting verder bewandelen en fotograaf worden. Naast haar voorkeur, zelfportretten, wil ze andere genres uittesten.

Sissie Bryon vertelt dat de mail waaruit ze vernam dat haar werk werd geselecteerd, haar aan het schrikken bracht. Het duurde even tot het haar duidelijk werd dat ze haar beoogde doel had bereikt.
Sissie schakelt het volgende schooljaar over naar fotografie in het volwassenenonderwijs. Vermits het haar niet helemaal duidelijk is welke richting ze wil uitgaan, houdt ze op die manier haar hobby levend.

Margot Thysens: "De diversiteit aan beelden en de diverse benaderingen van het onderwerp waren verrassend. Het was ook wel opvallend hoe bepaalde atleten duidelijk meer in beeld kwamen. Sowieso benaderden de leerlingen het ook wel vanuit een artistiek uitgangspunt. De selectie van de foto's gebeurde door Peter De Voecht, fotograaf Jens Mollenvanger en het Centrum voor Beeldexpressie. Er was een hele dag nodig om de 13 000 foto's te bekijken.

Gelukkig is Peter De Voecht als professioneel sportfotograaf getraind in het snel selecteren van beelden voor de pers. Het was een erg boeiend project. Het engagement van de jongeren tijdens de triatlon op een regenzondag, was ontegensprekelijk groot. Het was zeer fijn om te zien hoe trots de jongeren waren op hun werk."

Nabeschouwing

De teleurstelling bij het nieuws dat vandalen binnen de week 18 beelden verwijderden en nog eens tien foto's beschreven, is groot. Desalniettemin hangen er nog 32 beelden en kunnen we alleen maar vaststellen dat de 3000 dagelijkse passanten in de tunnel meer links en rechts kijken dan anders, om een blik op te vangen van de tentoonstelling.

Het bezoek in het kader van The Big Draw aan het atelier ‘Vergeten kracht’ heeft me enorm getroffen.

Vergeten kracht is een 10-jarig project rond dementie. Bert Vervaet is één van de gangmakers en werkt samen met Michelle Helsen en Nele Van Hauwenhuyse aan dit creatief project.

Hoe werkt het project?

In 'Vergeten kracht' halen kunstenaar Bert Vervaet, Nele Van Hauwenhuyse en Michelle Helsen de identiteit van bewoners met dementie weer naar boven via de tekenkunst.

De tekeningen worden in een bepaalde richting gestuurd.

In een beginfase tast men de interessesfeer van de bewoner af door het tonen van boeken, illustraties, foto’s. Een gedachtestroom wordt op gang gebracht en in tekeningen omgezet.

Wekelijks wordt er getekend. Het is telkens als een klein beetje wakker worden in een eigen wereld.

Vaak ook is tekenen een middel om het verleden te verwerken en verloren gegane herinneringen opnieuw te ontdekken..

Zo tekende iemand telkens een voetbalveld omdat hij verschrikkelijke zaken had meegemaakt op het veld.

Een bronsgieter tekende zijn laatste belangrijke werk.

Een kunstenaar probeert de Ardense landschappen die hij vroeger schilderde opnieuw op te roepen. Tevreden is hij niet, onmachtig als hij nu is om ze realistisch weer te geven. Toch zijn ze schitterend en treffend.

Een bewoner schilderde als afscheid aan het leven de torens van Gent, hij was een rasechte Gentenaar. De tekening als laatste gesprek.

Iemand anders tekent zichzelf telkens opnieuw eenzaam en verlaten, hij was een weeskind.

De vele merkwaardige tekeningen hangen verspreid in woon-zorgcentrum Het Heiveld en getuigen van een aparte leefwereld en herwonnen identiteit.

ik besluit graag mijn verslag met een tekst die ik terugvond op het web

'Vergeten kracht' toont aan dat mensen met dementie nog altijd mensen zijn, met een identiteit en gevoelens. Hun mogelijkheden worden in de verf gezet, in plaats van hun tekortkomingen. Hun zelfvertrouwen neemt toe. Maar ook familieleden en zorgverleners krijgen een ander beeld en vinden een manier om beter met hen te communiceren.'

Graag verwijs ik ook naar het boek en documentaire (DVD) ‘Vergeten kracht’. Te verkrijgen in het woonzorgcentrum Het Heiveld.

Voor meer info over het project:

http://vergetenkracht.wordpress.com/

tekst en foto’s Kathleen Ramboer

The Big Draw

Ateliergesprek: zaterdag 5 oktober – 20u

Toen ik op de site van KUNSTWERKT de aankondiging las voor het ateliergesprek met Ronny Delrue, heb ik geen ogenblik geaarzeld om me in te schrijven. De kunstenaar Ronny Delrue hoeft niet meer voorgesteld te worden, en dit niet alleen omwille van zijn boeiend oeuvre maar ook omwille van zijn door insiders geprezen doctoraat in de kunsten rond het thema 'Het onbewaakte moment, de gecontroleerde ongecontroleerdheid bij het tekenen.'

Elk Kunstenaarsatelier bezit een bepaalde sfeer, heeft zijn charme, zo ook dit van Ronny Delrue, een onverwachte stille plaats in een drukke straat van Gent.

Bij het binnentreden van het atelier na het trappenklimmetje voel ik er me onmiddellijk thuis. Alle gesprekspartners zitten reeds gezellig met Ronny Delrue rond de tafel. Het beloofde glaasje wijn ontbreekt niet en de reuze zak chips is reeds geopend. Verf, potjes, penselen, spuitbussen, mengschotels, vellen papier slingeren her en der rond en horen er duidelijk bij.

Voor ons, 11 gesprekspartners voor één avond, verstopt hij niet de drie schilderijen die pas ‘af’ zijn. Ze hangen ogenschijnlijk lukraak aan de muur. We voelen ons vereerd ze nu reeds te mogen ontdekken en later op de avond leidt het gesprek dan ook naar de oorsprong van de schilderijen.

Onder het drinken van een fris biertje vertelt Ronny Delrue met veel animo over de lange weg die hij heeft afgelegd om te worden wat hij nu is. Van regentaat naar het klaslokaal om les te geven en terug naar het klaslokaal van KASK en HISK om naast het lesgeven ook nog les te volgen naar het kunstenaarschap en leraar aan Sint-Lucas is een niet eenvoudig parcours.

Ook werkte Ronny Delrue daarnaast nog ongeveer zeven jaar aan zijn kunstdoctoraat.

In tegenstelling tot andere doctorandi ziet Ronny Delrue zijn proefschrift niet als opstapje naar iets anders. Hij maakte het doctoraat uit pure interesse.

En …steeds kriebelde het om te tekenen.

Ronny Delrue pleit voor de vreugde van het tekenen. Tekenen is zo eenvoudig, tekenen kan men overal, op rotsen, met gebaren, op het strand, met koffie op papier, met potlood, inkt… Tekenen gebeurt snel, vluchtig en kent niet de barrière van een groot wit doek dat schrik aanjaagt.

Lesgeven boeit hem enorm. Waarom? Door de studenten voelt Ronny Delrue de polsslag van de tijd. Volgens hem moet een academie een vrijplaats zijn waar men graag werkt, schildert, tekent en vooral experimenteert. Een leraar geeft de student de vrijheid om zelf technieken uit te zoeken en laat ruimte voor het onverwachte, kortom de academie beschouwt hij als voedingsbodem voor werk en techniek.

Op de vraag: ‘moet je kunnen tekenen om te schilderen’ is er geen exact antwoord. Voor Ronny Delrue zijn schetsen in elk geval belangrijk en een middel om te komen tot een kantelmoment, het moment tussen denken en voelen.

Op het web ontdekte ik de volgende uitspraak van Ronny Delrue:

“Ik hou enorm van tekenen, omdat daar toevalligheden en onverwachte elementen het eindresultaat enorm kunnen bepalen. De kunstenaar stuurt dat toeval dan weer vanuit zijn ervaring. Dat bedoel ik met de ‘gecontroleerde ongecontroleerdheid’ van het tekenen: het tekenen kan een kunstenaar tot een kantelmoment brengen.”

Hoe later het uur hoe meer het ook bij mij begint te kriebelen om te tekenen. Ronny Delrue is een overtuigende en meeslepende prater. Met hem in dialoog gaan vormt zeker nooit een probleem. Hij doet het graag en goed, zeker ook deze avond. Ik kijk op mijn uurwerk, het is flink na elf uur. Tijd om op te stappen!

Gewapend met het tijdschrift Kunstletters, een nieuw schetsboek en cataloogje ‘Les chambres de la tëte’ duik ik de nacht in.

Volgende tentoonstelling

Ronny Delrue - Neige en bleu

Salon Blanc

8 februari 2014

Romestraat 30 - 8400 Oostende

Ook te zien op

Middle Gate Geel '13

curator Jan Hoet

vindt plaats op vier locaties:

de Halle, Markt 1
Gasthuismuseum, Gasthuisstraat 1
Sint-Dimpnakerk, Sint-Dimpnaplein Kunsthuis Yellow Art, Pas 204.

Nog tot 22 december

tekst en foto's Kathleen Ramboer

THE BIG DRAW KICK-OFF

Een veelbelovende aftrap in het S.M.A.K.

Dat tekenen een universele taal is, bewees The Big Draw in wereldsteden zoals Barcelona, Londen, New York en Berlijn. The Big Draw wil iedereen prikkelen tot het kriebelt om te tekenen.

In het S.M.A.K. werd vrijdagavond 4 oktober de aftrap gegeven voor de eerste Belgische editie.

Katrien Boogaerts, coördinator KUNSTWERKT en The Big Draw stond mij enthousiast te woord. Meteen bleek dat het evenement echt wel BIG is.

Ontstaan van de Gentse editie

KUNSTWERKT nam het initiatief. S.M.A.K. en CIRCA traden in het tekenspoor.

Het idee begon in het najaar van 2012 te groeien in de KUNSTWERKT lokalen.

Een eerste belangrijke vraag stap was bepalen welke stad de locatie zou worden van de eerste Belgische Big Draw. Gent? Gent met zijn talrijke culturele partners lag voor de hand. Gent? Omdat het stadbestuur enthousiast bleek en graag mee stapte in het verhaal.

interview met Katrien Boogaerts

De respons op een zoektocht naar partners via het web, KUNSTWERKT-site, facebook en rechtstreekse contacten was enorm. Op 26 maart 2013 was er dan het eerste inspiratiemoment in het S.M.A.K. Nadien werd KUNSTWERKT overstelpt met leuke, gekke, interessante, kunstzinnige initiatieven en voorstellen. Zo zijn er van 4 tot 6 oktober meer dan 100 activiteiten gepland door 90 medeorganisatoren om iedereen aan te sporen tot het tekenen.

Voor een uitgebreide info kan je surfen naar www.thebigdraw.be

DE KICK-OFF in het S.M.A.K. een greep uit het programma

vrijdag 4 oktober 18u -22u

Twee woonwagens, bakjes stoepkrijt, een tekenstoel /troon/stelling met tekenaarster… deden iedere toevallige voorbijganger vermoeden dat er iets op til was in het S.M.A.K.

In de inkomhal zorgde het live radiostation Urgent.fm dat The Kick-off on air was voor studenten en al wat jong is. TUMULT.FM is het cultuurplatform van Urgent.fm

www.tumult.fm

Lezingen in het auditorium

Het S.M.A.K. selecteerde twee kunstenaars voor een lezing.

Door een leerrijke uiteenzetting zorgden de tekenkunstenaars voor een levendig beeld van hun werkwijze. Beiden bleken twee tegenpolen met toch wel verrassend sterk uiteenlopende tekenprestaties wat stijl en werkwijze betreft.

Stefan Serneels

interview met Stefan Serneels

Hij beet de spits af met een communicatieve multimediale voorstelling van zijn werk.

Ik citeer even Van de Vel Matthias:

'In feite is zijn werk vergelijkbaar met een zolderkamer: verschillende voorwerpen en sferen uit een verloren tijd worden er op absurde wijze bij elkaar gegooid, als in een droom die een raadsel blijft en waar je niets mee doet. Terwijl de vermengde elementen hun oude context gedeeltelijk nog wel oproepen, is hun nieuwe context die van de nutteloosheid.'

Stefan Serneels gebruikt als inspiratiebron beelden uit allerhande fotoboeken, films, zwart-wit foto’s… deze brengt hij bij elkaar in zijn schetsboeken die een mentale zoektocht tonen naar het ultieme beeld. Zijn schetsen zijn vaak voorstudies voor een grotere tekening.

‘Slechte’ tekeningen in het schetsboek worden niet getolereerd maar de ‘mislukking’ en frustratie wordt ook niet echt verstopt, stukjes tekening worden vaak overplakt, verknipt.. zo wordt via een collage een nieuw verrassend en soms mysterieus beeld gecreëerd. Verder vermoed ik dat Stefan Serneels zeer snel en impulsief werkt.

Birde Vanheerswynghels

Zij had een aantal tekeningen bij de hand om haar ingetogen, statische en sterke aandacht vragende uiteenzetting te illustreren. Ik citeer even de kunstenares:

'Mijn werk is het donker maken en het terug licht maken. Het zichtbaar maken, het onzichtbaar maken. Een beeld in een ander kleur zetten. Het uitvegen en wegschuren. Het wegschuren is dezelfde handeling of beweging als tekenen, maar met het negatief als resultaat. Net zoals het beeld dat je te zien krijgt het negatief is van de beelden aan de binnenkant van mijn voorhoofd.'

Birde Vanheerswinghels werkt een vier- tot zestal weken geconcentreerd aan één tekening. Ze tekent met een innerlijk oog op de realiteit om zich een plaats te geven in deze wereld. Vaak is haar realiteit monochroom en wordt er met een minimum aan materiaal gewerkt. De basis van haar tekening is soms een op tekenpapier geprinte foto waarop zorgvuldig een nieuwe wereld wordt toegevoegd.

Ook drie woonwagens zorgden voor sfeer op de KICK-OFF

woonwagen Ciné Martiko

De kleinste cinema op wielen ter wereld rolde tot aan de ingang van het S.M.A.K.

In het nostalgisch woonwagencinemaatje worden leuke toepasselijke animatiekortfilmpjes geprojecteerd zoals VILIAM het getekende filmpje over een tekenverslaafde jongen. Via een leuke megafoon wordt net als in lang vervlogen tijden publiek gelokt.

Don Babylon, een rariteitenkabinet.

Laboratoria Johnny Babylon voedt de heimwee naar nostalgische voorwerpen. Met een oude typemachine kan worden getekend en verder kan je gedichten illustreren in een lijvig boek, oude plaatjes draaien, 8mmfilmpjes bekijken.

getekend met een typemachine

woonwagen Café Prospère

Café Prospère zorgt voor een natje en een droogje, in en rondom de woonwagen.

voor meer info surf naar www.cinemartiko.eu

Deze KICK-OFF doet vermoeden dat THE BIG DRAW editie te Gent één groot feest wordt, een ode aan de tekenkunst. Gent wordt dit weekend toevertrouwd aan heel wat tekengeweld. Jong en oud, kunstenaar of niet, iedereen zal in de ban zijn van THE BIG DRAW.

Er wordt al gedacht aan een volgende Belgische editie en dit niet alleen te Gent.

tekenen in het S.M.A.K.

tekst Kathleen Ramboer

foto’s Eric Rottee

VÁMANOS - LETS GO!

TINNENPOT - zaterdag 2 november 2013

Op een grijze, troosteloze, herfstige zaterdag zorgden artiesten uit 4 verschillende disciplines voor een warme sfeer in theater Tinnenpot te Gent.

Wat vooraf ging

De kiem van het interdisciplinair project VÁMANOS ligt bij OPEN DOEK en dateert reeds van mei 2012. KUNSTWERKT, Muziekmozaïek en Danspunt stapten enthousiast mee in het verhaal.

Deze vier organisaties brachten artiesten uit verschillende kunstdisciplines samen om gezamenlijk een nieuwe kunstvorm te creëren.

www.opendoek-vzw.be

www.muziekmozaiek.be/

http://www.danspunt.be/

www.kunstwerkt.be

OPENDOEK, Muziekmozaïek, Danspunt en KUNSTWERKT organiseerden workshops waarin een link werd gelegd naar een andere kunsttak. Elk ging met zijn eigen talent, muziek, dans, beeld of theater op ontdekking naar een andere kunstvorm. Tijdens twee werkweekends kwamen dan uiteindelijk alle muzikanten, acteurs, dansers en beeldende kunstenaars samen om vol overgave samen in zee te gaan.

Een goed jaar samenwerken resulteerde uiteindelijk in een toonmoment in theater Tinnenpot te Gent. Ook Brussel en Antwerpen kwamen aan de beurt.

Cuba versus Vlaanderen

Interdisciplinair en intercultureel

Na de werkweekends werden 8 kunstenaars geselecteerd die deze zomer de oversteek naar Cuba mochten maken om na te gaan hoe die cross-over werkt in een zonnig land met salsa ritme en vreemde taal. De productie ‘Perdone madre’ werd er gemaakt door een enthousiaste hechte groep, 8 Cubanen en 8 Vlamingen en tot drie maal toe opgevoerd in Havana o.a. in teatro Il Comminito.

Na Havana was dus op 2 november ook Gent aan de beurt dit maal met een gewijzigde versie, ook met nieuw beeldend werk, als een soort vervolg. Een projectfilmpje van de voorstelling in Cuba werd vertoond op één van de installaties.

2 november van 16 tot ???? uur

Vanaf 16 uur stroomde een bont publiek het theater binnen om zich enthousiast onder te dompelen in het verrassende totaal kunstproject. VÁMANOS - LET’S GO! Aan de ingang was Cuba opmerkelijk aanwezig, een Cubaanse vlag sierde de Tinnenpot en de Vrienden van Cuba lieten met zich kennismaken door middel van tijdschriften en docu filmpje. Tolken was voor hen ook geen probleem. Deze organisatie van vrijwilligers wil een toenadering tussen Cubanen en Vlamingen, heeft geen partijpolitieke strekking en zet verschillende Cubaanse renovatieprojecten op zoals het vernieuwen van scholen, ziekenhuizen, bejaardenhomes …

De bejaardenhome Marina Azcuy in Pinar Del Rio is onlangs door hen gerenoveerd.

Facebook: Vrienden van Cuba

Desconectado o.l.v. Johnny Weustenraed en Katja Pire

Een Begroeting, een blik, contact

Desconectado beet de spits af in de Beckett zaal. Desconectado is een kleurrijke interdisciplinaire voorstelling waar de afgelopen twee maanden drie dansers, drie acteurs, twee muzikanten en een beeldend kunstenaar aan hebben geknoopt, letterlijk met kleurrijke feeërieke linten en figuurlijk met hun hart en ziel. Wie ben ik…? Wie ben jij? Een vraag die niet alleen de kunstenaars maar ook het publiek zich stelde.

Performances o.l.v. Ben Benaouisse

Een groepje artiesten onderzocht gedurende de ganse namiddag de verhouding tussen publiek en kunstenaar door middel van performances die over het theater verspreid werden. De scènes waren meestal statisch en heel bevreemdend en stemden wel tot nadenken.

moet je een acteur zijn op te acteren? – een danser om te dansen? – wie is publiek en wie is kunstenaar? – moet muziek gemaakt worden door een muzikant en een kunstwerk door een beeldend kunstenaar?

Perdoname Madre o.l.v. Bart Van Gyseghem

8 vlaamse en 8 Cubaanse kunstenaars gaven deze productie het beste van zichzelf in.

Wat gebeurt er als de taal als emotionele tolk ontbreekt? Perdoname madre geeft hier een duidelijk antwoord op. Bart Van Gyseghem, artistiek coördinator van VÁMANOS verwoordt het als volgt:

Wel, dan is er de zon en de salsa en de overgave en de energie. Dan zijn er handen en voeten die het overnemen van de mond. Dan is er de drang om samen te komen en te maken.

Bart Van Gyseghem: artistiek coördinator VÁMANOS

Breekbaar– theatergroep GlasHart- een Nederlandse produktie

Theatergroep GlasHart is gefascineerd door de mens in al haar verschijningen en de pogingen die mensen ondernemen om met elkaar in contact te komen. Deze zoektocht leidt tot heel persoonlijk theater, dichtbij, herkenbaar.

Doorheen deze voorstelling zoeken twee mensen, een man en vrouw, langzaam en moeizaam contact. Eenmaal contact blijkt deze zeer fragiel en kwetsbaar te zijn.

Breekbaar is niet alleen gevoelstheater maar vooral ook een muzikale productie met eenvoudige en doeltreffende beeldende elementen zoals de twee kubussen in plexiglas.

Between bars

Ook de groep Between bars verraste iedereen met hun soms rustige maar ook opzwepende muziek. Enkele nummers uit de film ‘The Broken Circle Breakdown’ ontbraken niet. Het genre Blue Grass is nu een hype maar deze groep was de hype voor. In hun muziek waren steeds sterke invloeden van Blue Grass te ontdekken. Het was echt genieten van hun zang en muziek tijdens de gezellige eetpauze met een warm lekker buffet.

http://betweenbars.weebly.com/

Wie Cuba zegt, denkt ook aan Havana sigaren en mojito’s. Deze ontbraken niet in de Tinnenpot.

Met een fris en fruitige mojito hartverwarmend klaar gemaakt door Winne nam ik afscheid van VÁMANOS en verliet tevreden Theater Tinnenpot om in een miezerige Vlaamse depri regen naar huis te stappen.

tekst en foto's Kathleen Ramboer

Op 31 oktober opende de 77ste Boekenbeurs zijn deuren en werden de expo hallen te Antwerpen tot 11 november dagelijks overspoeld met een groeiend aantal boekenliefhebbers. Het Forum voor Amateurkunsten liet deze editie voor de vierde keer op rij een verbluffende impressie achter. Naast een uniek aanbod van kunst gerelateerde boeken, kunsteducatie pakketten en doe-dozen verrasten zij de beursbezoeker met een buitengewoon programma aan activiteiten in de stand en workshops.

Theater, muziek, beeldende kunst, dans…elke dag werd er een opzwepende act opgevoerd in het kader van een bepaalde kunstdiscipline. Productions & Zonen beten de spits af met hun signeersessies in het amateurkunstenboek, wat blijkbaar vooral veel kinderen wisten te smaken. Deze act was tussen de andere acts best een ‘speciaal geval ‘ te noemen maar dit wierp mede met het humoristische karakter en enthousiasme ervan zeker en vast zijn vruchten af! Zij werd opgevoerd vanuit de idee dat 1 op 3 mensen in Vlaanderen een creatieve hobby beoefent en zich dus ‘amateurkunstenaar‘ mag noemen. Ieder onder hen werd vrolijk ontvangen in de signeerstoel van de stand en kon genieten van een roemrijke ‘ eerste signeersessie van hun artistieke carrière. ‘ Wie interesse heeft in een ontmoeting met het artistiek talent van Vlaanderen of zelf zin heeft om zijn artistieke passie met anderen te delen aarzel in het vervolg zeker niet!’

Op 2 november werd de stand bezocht door twee bijzondere figuren met een fiets onder de noemer ‘Fietswolven.’ Het werd een aangenaam stukje figurentheater dat heel wat toeschouwers waaronder vooral kinderen en ouderen hun hart kon bekoren. Deze act werd die dag tweemaal opgevoerd, om 14 en 16 uur.

Op 4 november nam danseres Sofie ons voor een aantal uurtjes terug in de tijd…zij bracht ons een elegante danspartij geïnspireerd op de Lindy Hop scène uit de jaren 30’ met enorm veel overtuigingskracht, wat hier en daar wat danslustige voeten in beweging bracht. Ben je gepassioneerd door dans of heb je je laten prikkelen door het swingend karakter en de opdrijvende ritmes van de Lindy Hop, Tap dans of body-drumming, breng zeker eens een bezoekje aan http://www.dancingsophie.be.

Op 5 en 7 november inspireerden ‘ De Krijtlijvekes’ ons om in enkele minuten tijd van gedaante te veranderen en naar huis te gaan met een foto van ons eigen origineel krijtlijveke! Wie ooit al eens had willen weten hoe het is om een groente, een dier, of een of andere sprookjesfiguur te zijn… dan was je bij de krijtlijvekes aan het juiste adres. Deze act was een initiatief van KUNSTWERKT, voor meer informatie bezoek zeker eens hun website, www.kunstwerkt.be

Zaterdag 9 november was het de themadag ‘ Graven in het brein’. Deze dag waren heel wat literaire en muzikale beroemdheden van de partij als de Amerikaanse young adult auteur Lauren Kate, Jeroen Meus, Willem Vermandere tot zelfs K3 ... met bij de signeersessie een ellenlange aanschuifrij. Deze drukte was best ook wel voelbaar op de stand van het Forum voor Amateurkunsten die uitpakte met een interessant programma met als startpunt een verrassende groene fotostudio waarbij ‘groene’ fotoliefhebbers zich volledig in het groen konden laten fotograferen. Achteraf konden zij hun foto bekijken op de facebook pagina van Centrum voor Beeldexpressie: link

Tijdens de workshop 'De stem van ons geheugen’ konden de mensen kennis maken met een uniek zangproject voor mensen met dementie van Hanne Deneire. Deze werd een succes en vormde voor het Forum voor Amateurkunsten een hoogtepunt die dag wat betreft de verkoop van hun boek ‘De stem van ons geheugen’ met liedtekstbundel en cd. Auteur Hanne Deneire vertelde in de workshop hoe muziek een doeltreffende therapie kan zijn bij mensen met dementie en getuigd op welke manier het een mensenleven drastisch kan doen veranderen. ‘Het is een krachtig instrument dat de ziel bloot legt, de motoriek terug uitdraagt en de cognitie op peil houdt‘.

Zondag 10 november kwam cupido even langs met de themadag ‘ Liefde en andere ongemakken.’ Deze was samen met maandag 11 november de drukste dag van het hele beursgebeuren waarbij Productions & Zonen weer eens heel wat artistiek talent in de kijker wist te brengen. Maandag 11 november was het Sint-Maarten dag met een instroom van een opmerkelijk heel wat jonger publiek op de beurs. Dit feit zorgde ervoor dat het het Forum voor Amateurkunsten bij de workshop ‘Bouw zelf je muziekinstrumenten’ heel wat kinderhandjes heeft kunnen plezieren door hen kennis te laten maken met het vak ‘hoe maak ik mijn eigen muziekinstrument.’

Maar ook de ouderen werden die dag niet vergeten! In het kader van de Wapenstilstand op 11 november kwam op de amateurkunstenstand een authentieke vierstemmige groep optreden, 'Les Voix Perdues,’ die je met hun repertoire van WO I oorlogsliederen in hart en ziel wisten te ontroeren. Het spektakel doet je als toeschouwer terugblikken naar de ‘ De Groote Oorlog’ waarbij zeker op deze herdenkingsdag de stemmen van de soldaten zeker nog niet vergeten zijn.

De beurs sloot af met maar liefst 154.760 bezoekers, zowel jong en oud waren aanwezig en verlieten de beurs met een 'big smile' op het gezicht... Hopelijk tot volgend jaar!

Eerste Koorronde - provincie Oost-Vlaanderen

zaterdag 16 november 2013 - van 13u30 tot 17u30
Kunstacademie Vlaamse Ardennen - Ronse

Een lied zingen doe je soms in je eentje. Maar samen zingen heeft toch dat ietsje méér en staat symbool voor fijne ontmoetingen en avontuur. Dit bewees de eerste Koorronde. De organisatie was in handen van Koor&Stem Oost-Vlaanderen i.s.m. Kunstacademie van de Vlaamse Ardennen, de Dienst voor Cultuur van Ronse en de provincie Oost-Vlaanderen.

http://www.koorenstem.be/

Het doel van deze ontmoeting was koren en zangers uit de regio Ronse, Kluisbergen, Maarkedal, Brakel en Horebeke samen te brengen en zingend elkaar te leren kennen. Ook om een samenwerking op touw te zetten tussen de Kunstacademie en amateurzangers.

Marieke Mossinne

De bezielster van het project is Marieke Missinne en coördinatrice Majo Simoens. Beide stonden ons enthousiast te woord. Marieke is zelf een bevlogen, gepassioneerde dirigente. Ze bezocht op voorhand alle koren, om niet alleen drempelvrees uit te schakelen maar ook om na te gaan welke workshop het best geschikt was voor elk koor afzonderlijk. Deze aanpak loonde de moeite en had als resultaat dat er meer dan 200 deelnemers van heel wat koren kwamen opdagen. Van een succes gesproken!

Majo Simoens

Heel voorzichtig, om vooral niet te storen, namen Eric,de fotograaf en ikzelf, een kijkje achter de gesloten deuren van de oefenlokalen. Wat achter die deuren gebeurde was verbazend boeiend. Zangers uit verschillende koren zongen met hart en ziel samen alsof ze reeds jaren elke stemintonatie van de andere kenden.

Anne Baert

Anne Baert die de workshop Volwassenen gemengd, matige meerstemmigheid volgde, verwoordde het als volgt: Samenzang schept een soort groepsgevoel en we krijgen veel tips van een enthousiaste dirigente, in dit geval van Marieke Missinne.

De workshop met kinderen van 1^ste, 2^de, 3^de leerjaar vertederde ons. Gedisciplineerd, met vlekkeloze witte truitjes zongen ze met veelzeggende gebaren van de Kerstman met de dikke buik, van Klein klokje en Tingeling.

De bedoeling was de kinderen aan te sporen ook thuis hun pittige liedjes te zingen. Een rolletje met liedjes dat ze meekregen moet hen daarbij helpen. Een olijke kleuter vertelde me dat ze thuis luidkeels zingt maar ook dat het niet mag aan tafel!

De workshop onder leiding van de expressieve Marc Vandenborre oefenden het lied Kings came riding – Kevin Stannard – woorden Charles Williams in. Door de ernst die iedereen uitstraalde en de perfecte samenzang kon niemand vermoeden dat dit ‘amateurzangers’ waren. Maar waar ligt de soms dunne grens tussen amateur en professioneel, is niet iedere amateur ook een klein beetje professioneel?

Alle workshops kregen belangeloos de medewerking van dirigenten en van professionele muzikanten die deze job klaarden zonder eigen belang, uit liefde voor de muziek, het lied en de samenzang. Deze koorronde kreeg ook de steun van talrijke vrijwilligers, zonder deze vrijwilligers zou heel wat niet mogelijk zijn geweest.

Tussendoor was er ook tijd om elkaar te ontmoeten in een uitstekende sfeer en te ontspannen met een drankje, koffie, koekje……

Een toonmoment, een verrassingsconcert van de 5 workshops en slotconcert kon natuurlijk niet ontbreken. Iedereen, vrienden, kennissen, familie waren uitgenodigd en konden dit gratis bijwonen. Het resultaat mocht gehoord worden! Het soms spetterende maar ook bij wijle ingetogen repertoire zorgde voor een waardige afsluiter.

De Sancta Singers, het kersverse schoolkoor zorgde voor een première, het was hun eerste optreden. Ook het koor Toon op Toon van Ronse had een primeur aangezien ze voor het eerst optraden onder leiding van hun nieuwe dirigente Sabine Haenebalcke.

Het Vocaal Ensemble Kunstacademie Vlaamse Ardennen bracht na Nativity Carol en Ljegenda een vrolijke en pittige afsluiter met Jesus Child.

Ongetwijfeld werd hier de toon gezet voor een komende kerst vol muziek!

tekst: Kathleen Ramboer

fotografie: Eric Rottee

Al meer dan twintig jaar speel ik in bandjes. Als puber droomde ik ervan om ooit op het podium van Pukkelpop te staan. Dat is toch het ultieme doel als muzikant. Het is er jammer genoeg nooit van gekomen. Muziek is hoogstens een hobby gebleven.
Muzikantendag 2013, de zesde editie georganiseerd door de fijne mensen van Poppunt in de AB te Brussel, was voor mij dan ook een lezing over hoe het misschien wel had gekund. De rode draad doorheen de dag was inspiratie. Inspiratie om de juiste producer te kiezen, inspiratie om je muziek te promoten op originele manieren, inspiratie om een fijn repetitiekot te vinden, inspiratie van artiesten als Gabriel Rios, Mauro (the one and only) of de mannen van Amenra … Op de Muzikantendag vind je alle informatie om je als muzikant professioneler in ‘het wereldje’ te positioneren.

Wat had mijn eigen band zoal kunnen doen om wel op dat podium in Kiewit te geraken? Het begint natuurlijk allemaal bij de muziek. In de AB kon je daarom een demofeedback krijgen van DJ’s van StuBru, muziekjournalisten en andere professionals uit de muziekwereld. Je songs radiovriendelijker maken of net gaan voor enkel het clubcircuit, het is maar een van de zaken die op een feedbacksessie besproken werden.

En als de songs eenmaal op punt staan, hoe verspreid je ze dan? Volgens Gabriel Rios zet je best in op de sociale media. ‘Verspreid je muziek zo ver mogelijk. Wees aanwezig, overal!’ Vroeger waren muzikanten aangewezen op radiozenders of hun platenmaatschappij, maar nu zetten artiesten vaak de muziek al online nog voor de release van het album. ‘En ook heel belangrijk, je moet een degelijke live reputatie opbouwen’, raadt Rios nog aan.

De mannen van Influenz, een Indiebandje uit de Kempen, beamen ten zeerste wat Rios zegt. ‘Wat Facebook en zo betreft, daar zijn we niet zo bedreven in, maar om live te kunnen optreden, daarvoor gaan we tot het uiterste’, zegt drummer Kristof. De band plande zelf een tour door Engeland. ‘We hebben in Bristol, Liverpool en zelfs Londen gespeeld. Dat was de max. Er gingen heel veel geregel aan vooraf, maar het was zeer leerrijk.’

In de concertzaal kwam de tourmanager van Metallica Ivan Kushlick vertellen over het leven on the road. Koen van de Gentse band Delta Crash kon de lezing zeker smaken: ‘Een tip die ik niet zal vergeten is dat, wat er ook gebeurt, je moet blijven lachen. En buiten het repetitiekot moet er ook een band opgebouwd worden tussen de muzikanten want muziek maken is meer dan melodieën op mekaar gooien.’

Mike Crossey

Om ervoor te zorgen dat je muziek na een optreden blijft hangen bij het publiek, heb je volgens Mike Crossey een signature sound nodig. Een authentiek geluid, zeg maar. Crossey producete platen voor o.a. The Cooks en Arctic Monkeys. ‘Een eigen geluid is als een lijfgeur’, grapt hij,’daarom is een juiste producer kiezen zo belangrijk.’ Met mijn band nam ik al twee demo’s op. Ik herinner me dat we als een bende kalkoenen mekaar gek maakten. Crossey legt uit hoe je dat kan voorkomen: ‘ Hiërarchie is nodig. De beste bands hebben een leider.’

Mauro Pawlowski

Na de infosessie over signature sound is er maar één artiest in Vlaanderen die de woorden van Crossey compleet wegveegt in twee seconden. Dat is Mauro Pawlowski. ‘Soms ben ik thuis wat aan ’t spelen en dan plots heb ik een repertoire van een tiental liedjes in een heel andere stijl zoals gypsy folk en dan vraag ik bevriende muzikanten om eens iets anders te gaan doen.’ Nog meer van dit soort nuttige tips die Mauro aan het publiek gaf: ‘Met Roland komt ge op de gekste plaatsen’ en ‘Vlaanderen zou een aparte snelweg moeten hebben voor muzikanten zodat ze op tijd komen’. Maar Mauro , zelf een half uur te laat op het podium (maar we vergeven hem meteen), herinnerde me wel aan het feit dat je als artiest ook een flinke dosis charisma kan gebruiken.

Van opnameapparatuur tot bescherming van je auteursrechten, van je clip promoten tot het overleven op tour, op Muzikantendag vind je inspiratie om het bestaan van je band een boost te geven. ‘En de getuigenissen van Tom Barman, Mintzkov, Pawlowski, … die doen je nog meer dromen om ook ooit op dat niveau mee te draaien,’ aldus Delta Crash.

Het tweedaagse Hearts in Hamony festival dat dit jaar plaatsvond te Antwerpen en ontvangen werd door vzw Koor&Stem, startte op vrijdag 29 november met een openingsconcert in AMUZ aan de Kammenstraat. Het publiek werd er getrakteerd op een dubbelconcert. Zaterdag was er ruimte voor ervaringsuitwisseling met een internationaal gezelschap, in het mooie kader van het Elzenveld aan de Lange Gasthuisstraat.

Vrijdag 29 november 2013

De presentatie van deze bijzondere avond was in handen van Annabelle Van Nieuwenhuyse die met haar bruisend enthousiasme een extra toets gaf aan het gebeuren. We vernamen dat Hearts in Harmony ontstond in 2004 met als doelstelling: de boodschap brengen dat zingen bruggen kan slaan tussen mensen met en zonder beperkingen. Sinds de start van dit project werden velen erdoor geïnspireerd. Ook de Europese Gemeenschap liet zich niet onbetuigd en steunde het project. Na Antwerpen zal Hearts in Harmony volgend jaar in Barcelona plaatsvinden.

Het Liverpool Signing Choir bijt de spits af. Dit koor ontstond ooit uit een klein groepje zangliefhebbers waarvan een deelnemer slechthorend was. Al gauw sloten anderen zich aan bij het initiatief en het kreeg snel bekendheid. Ondertussen beklom het koor talrijke internationale podia en haar boodschap zindert in heel de wereld.

Vanavond wordt het publiek getrakteerd op enkele ‘stille’ maar daarom niet minder 'sprekende' nummers: de gebarentaal beklijft. Er is ook plaats voor vocale inbreng, met begeleiding van het koor dat met gebarentaal ook de slechthorenden onder het publiek laat meegenieten. Het nummer "Imagine" van John Lennon is wat mij betreft het hoogtepunt. Ook het publiek wordt uitgenodigd om te zingen door de stem in de handen te leggen en daar wordt enthousiast op ingegaan.

Na de pauze zijn de Betties aan de beurt. De bewoners uit Huis Perrekes, een zorgcentrum voor mensen met dementie te Geel geven, samen met familie en vrienden, het beste van zichzelf. Ook zij hebben al meerdere optredens op hun palmares.

Zo waren ze vorig jaar te gast op Music for life in het Antwerpse Sportpaleis en brachten, samen met Muse, het nummer "Follow me", dat een oorverdovend applaus kreeg. Het koor wordt vandaag begeleid door een pianiste en drie cellisten. Het ontroert en beroert, te zien hoe demente mensen, aangemoedigd door dochters, zonen, kleinkinderen, ...enthousiast bijdragen aan en genieten van dit optreden waarbij zij de hoofdpersonages zijn.

Als kers op de taart verenigen de twee koren zich en brengen "Follow me" en" O happy day", een perfecte afsluiter voor een heel geslaagde avond.

Zaterdag 30 november 2013
Op zaterdag wordt gefocust op de problematiek van dementie en slechthorendheid, en de mogelijkheden die ontstaan bij het samenbrengen van mensen met en zonder beperkingen. Het programma is divers. Deelnemers kunnen kiezen uit een aanbod van panelgesprekken, lezingen, workshops of voorstellingen.

Voor het panelgesprek over "De stem van ons geheugen" zijn aanwezig: Hanne Deneire (House of Music), Jurn Verschraegen (Expertisecentrum Dementie Vlaanderen), Sebastiaan Engelborghs (Universiteit Antwerpen) en moderator Koenraad De Meulder.

Tijdens dit panelgesprek wordt dieper ingegaan op de problematiek van Alzheimer en de impact van muziek op dementerende mensen. Hanne Deneire startte in 2011 het project "De stem van ons geheugen" en is zelf razend enthousiast over de positieve resultaten ervan.
Ervaring toont aan dat muziek een sterke impact heeft op de hersenen en meerdere therapeutische effecten vertoont op mensen die aan Alzheimer lijden. Muziek biedt de mogelijkheid om weer te communiceren met een dementerend persoon, met wie het contact mogelijk al lange tijd verbroken was. Muziek zorgt voor een positieve relatievorm en een hechter contact.

Het project startte met een zoektocht naar antwoorden op een hele reeks vragen die door langdurige observaties in diverse woonzorgcentra gevonden werden. De term contactkoor werd geboren en staat voor een setting die gecreëerd wordt om samen te zingen en zo het contact tussen de koorleden te bevorderen. Het koor op zich is samengesteld uit mensen die lijden aan dementie, ouderen, familie, mantelzorgers, vrijwilligers en verzorgers.
De keuze van het repertoire is belangrijk. Er dient rekening gehouden te worden met een aantal aspecten van het ouder worden: toonhoogte, zangsnelheid, tempo van het verloop van de oefensessies, ...

De resultaten zijn meer dan bemoedigend. De muziek creëert vertrouwen en een positieve sfeer die stimulerend werkt en het contact bevordert. Voor vrienden en familie ontstaat de mogelijkheid om over de ziekte te spreken en ervaringen te delen.
Ook muziekinstrumenten kunnen een gevoel van herkenning en een bepaalde herinnering opwekken, waardoor het reactievermogen gestimuleerd wordt.

Er is een enorme belangstelling vanuit de hoek van de zorgcentra voor deze muziektherapie, vermits er ook andere vormen van geheugenstoornissen mee behandeld kunnen worden.

De toekomstverwachtingen van de panelleden zijn hoog gespannen. Een therapeutische aanpak waarbij wordt gemeten, voor en na de therapie, draagt ertoe bij om de impact van de therapie beter te kennen en op basis van de bevindingen het werkterrein uit te breiden. Er is nood aan een aangepast repertoire en een muziek-database die toegankelijk is voor iedereen. Het project kan vertaald worden naar andere landen, eventueel ook in andere kunstvormen.

Hanne Deneire:"Voor mij is onderwijs ook een belangrijk facet om deze nood in de maatschappij diepgaander in te vullen. Indien studenten die later in de zorgsector terecht komen, tijdens hun opleiding al kennismaken met dergelijke methodieken zoals in House of Music, is er al een grote stap gezet. Deze studenten die beginnen te werken, hebben dan al eens geproefd van een andere werkwijze en zullen sneller geneigd zijn in niet-evidente projecten mee te stappen en ze te ondersteunen."

Er kan gewerkt worden aan een meer individuele aanpak door op zoek te gaan naar de individuele noden. Dit betekent dat professionele en gespecialiseerde opleiding van het personeel een belangrijk aandachtspunt wordt. Hanne wil met het project een mentaliteitsverandering bewerkstelligen en evolueren naar een 'total care' aanpak. Werk genoeg nog!

De workshop "Inclusief zingen met doven en slechthorenden" met Catherine Hegarty vangt aan met een woordje uitleg over het ontstaan van het Liverpool Signing Choir. Doelstelling was de sociale inclusie te bevorderen. De start was kleinschalig maar door het enorme succes groeide het koor snel uit tot een stadswijde organisatie voor alle leeftijden.

Het koor brengt signalen zonder muziek. Dit kan bij aanvang van het schouwspel misschien wat vreemd overkomen maar snel ervaar je dat deze muziekvorm rust en kalmte uitstraalt, je naar de kern van het lied brengt. De koorleden ervaren een sterke concentratie en toenemende eigenwaarde en vertrouwen.

Na deze interessante toelichting worden diverse liederen gebracht, met en zonder vocale begeleiding. Ook het publiek wordt uitgenodigd om de signing-taal in te oefenen en het koor te vervoegen, waarop met veel enthousiasme wordt ingegaan.
De workshop wordt af gesloten met een vraag- en antwoordsessie.

Hanne Deneire, componist en Muziektherapeut

Tijdens het panelgesprek en vooral de workshop erna, sprong Hanne in de oog. Wat een energie! Jong, enthousiast en multigetalenteerd. Hanne is oorspronkelijk muzikante en componiste.
Haar passie, naast compositie, is mensen aan te trekken naar muziek, meer bepaald mensen met een beperking of mensen waarmee de traditionele leermethoden niet werken, zoals hoogbegaafden. Ze richtte House of Music op, waarmee ze een vehikel krijgt om de muziek van een emotionele naar een functionele belevenis te brengen.
Hoe Hanne de workshop beleeft? Ze is aan het woord:
"Het was een plezier om met zo'n divers publiek aan de slag te gaan. Iedereen was zeer geboeid door de mix van twee werelden: de muziek en de zorg en de meesten hadden een verschillende achtergrond. Het was geen eenrichtingsverkeer tijdens de sessie maar een dialoog waardoor we allen veel inzichten hebben gekregen tegen het einde van de dag. Het publiek was ook internationaal en zowel studenten als proffen waren vertegenwoordigd, waaruit de interesse vanuit het onderwijs toch ook blijkt. Dit doet mij plezier want voor dergelijke mentaliteitsverandering moeten we samenwerken, moet iedereen op elk niveau mee zijn. Ik ben blij dat House of Music zijn methodiek, MamiMelo, kan verwerken in verschillende projecten en dat Koor&Stem en het expertisecentrum de afgelopen jaren vertrouwen in mij hebben gesteld, om dit project te leiden en de juiste keuzes te maken. Het is niet evident om de brug te slaan maar we zijn er zeker in geslaagd."

VZW Koor&Stem was organisator van het festival.
Lees meer over Hearts in Harmony

Basisworkshop
schmink technieken

door Jean-Paul Pollet in een organisatie van Danspunt vzw, Abrahamstraat 13, 9000 Gent

http://www.danspunt.be/

Op zaterdag 8 en zondag 9 februari werd de raadszaal van de 'Berg van Barmhartigheid' in de Abrahamstraat, een vroeger pandjeshuis van begin 17^deeeuw, omgetoverd in een ‘schminkatelier’. Jean-Paul Pollet, de lesgever, introduceerde er 12 cursisten in de geheime, mysterieuze wereld van de grime. Jean-Paul Pollet, met 42 jaar ervaring, is een grote naam in theater en filmwereld. Hij werkte voor VRT, Opera, verschillende productiehuizen, Ballet van Vlaanderen, Music Hall, Arca theater…. ik omschrijf hem het liefst als een allround kunstenaar. Hij volgde een kappersopleiding maar algauw ging zijn interesse uit naar grime en het maken van pruiken. Later creëerde hij ook poppen voor oa Gentenaars Luc De Bruycker en Freek Neyrinck. De door vooral Tv kijkers gekende satirische karikatuurpoppen de Popkoning en zuster Vaseline zijn ook van zijn hand.

Voor de workshop had Jean-Paul Pollet kosten nog moeite gespaard. Hij had een ganse uitzet mee, metalen koffers met een uitgebreid gamma aan grimebenodigdheden: sponsjes, paletten, penselen…

Spiegels voorzien van licht ontbraken ook niet want volgens Jean-Paul Pollet is “De spiegel je beste vriend”, werken met het juiste licht is hier dan ook heel belangrijk. Op de bühne en ook in ons dagelijks leven komt het licht voornamelijk van boven. Belangrijk is dus dat men grime aanbrengt onder dezelfde lichtinval.

De basistechnieken voor opmaak van ogen, oogschaduwtechnieken, en mond kwamen deze twee dagen aan bod. Alles werd visueel voorgesteld met een PowerPoint voorstelling en gedemonstreerd door de lesgever. Door een medecursist op te maken konden de uitsluitend vrouwelijke cursisten allerhande technieken in praktijk brengen. Zo zag iedere cursist er op het einde van de dag net iets anders uit.

Waarom volgden de cursisten deze workshop?

Christl

Michèle maakt deel uit van een dansgroep en wil graag de dansers opmaken voor een voorstelling.
Christl is lesgeefster dansen en weet dus ook graag hoe dansers er voordeligst uitzien op het toneel.

Jodie volgt reeds een opleiding grime. Voor haar zijn deze extra tips and tricks mooi meegenomen. Voorbeeld als basiskleur voor een jonge huid gebruik je best een lichtere tint, voor een oudere huid een donkerder tint. Zij wil later van grime haar beroep maken.

Wat raadt Jean-Paul Pollet deze jonge mensen aan als ze later dit beroep kiezen en is er toekomst in dit vak?
Toekomst is er zeker door talrijke nieuwe productiehuizen die een grimekunstenaar nodig hebben voor hun vele reeksen en producties. Het is vooral een lange, trage weg. Gedrevenheid, volharding en doorzettingsvermogen zijn essentieel. Verder ben je zoals hijzelf het liefst een allround kunstenaar. Niet alleen grime maar ook haartooi, pruiken, kostuums, poppen creëren … maken deel uit van het plaatje. Van belang is dat je de juiste mensen kent en een netwerk uitbouwt. Stages lopen brengt extra bagage mee. En vooral: leer van je fouten. Voor elke fout of mislukking is er een verklaring. Werk ook vooral met zachtheid want vele acteurs/actrices zijn immers gespannen voor een optreden.

Heeft Jean-Paul Pollet nog een leuke anekdote voor ons?

In de startfase van zijn carrière mocht hij spitsoren maken voor acteur Bob De Moor. Dit deed hij door middel van plaasteren afgietsels van de oren. Groot was zijn verbazing toen hij die plaaster niet zomaar kon verwijderen en de plaaster er met de hamer moest afkloppen. Een tweede maal overkwam hem dit niet meer.

Ik ben er zeker van dat al deze cursisten massa’s kennis hebben opgedaan en veel tips meekregen die ze zeker en vast in praktijk zullen omzetten.

Tips en tricks zijn ook te lezen in zijn handboek 'Theatergrime, een bekroning van 30 jaar onderwijs'.

Meer info over de lesgever kan je op zijn site lezen
http://www.skintricks.be/

Tekst Kathleen Ramboer

Foto’s Eric Rottée.

Op een grijze maandagmorgen werd ik in het cultuurcentrum van Mechelen hartelijk te woord gestaan door twee enthousiaste gedreven dames: Anne Van de Voorde, cultuurfunctionaris, en Annelie Boogers, stagiaire sociaal-cultureel werk die het ganse project van begin tot einde opvolgt.

Het cultuurcentrum Mechelen organiseert tweejaarlijks WAK, het ene jaar is er de Maanrockrally, het andere jaar WAK, ze doen het groots want Mechelen heeft een uitstekende WAK reputatie hoog te houden. Voor Mechelen betekende WAK één groot feest met spiegeltent, theater en muziek. Twee jaar geleden werd een nieuwe formule gezocht. Dit jaar kiest Cultuurcentrum Mechelenresoluut voor beeldende kunst en dit niet alleen voor WAK. Hun tentoonstellingen zijn steeds eigen producties. Je hebt er De Garage, een ruimte voor actuele kunst terwijl Made in Mechelen het recente werk brengt van semi-professionele en professionele kunstenaars die verbonden zijn met de stad Mechelen.

Aan de artistieke bevolking van Mechelen en een cirkel van 30 km rond Mechelen werd een oproep gedaan om deel te nemen aan de Groote Kunstexpo. Er wordt gevraagd aan alle kunstenaars vanaf 14 jaar om hun beste creaties te bezorgen voor het Groote Kunstdepot. Alle disciplines binnen de beeldende kunsten zijn welkom: van schilderkunst tot installatie, van fotografie tot computeranimatie.Op 25, 26, 27 april 2014 wordt het depot met alle ingediende werken opengesteld voor het publiek. Na 27 april neemt curator kunstenaar Guillaume Bijl, een bekende Belgische kunstenaar, de taak op zich de meest boeiende werken te selecteren en deze samen te brengen in de gerenommeerde grote tentoonstellingszalen die het cultuurcentrum rijk is. Met Guillaume Bijl als curator wordt de opstelling beslist verrassend aangezien hijzelf opmerkelijke installaties creëert.

Met de keuze van de curator wil het cultuurcentrum vooral de beeldende kunst beoefend door niet-professionele kunstenaars van het beladen etiket “amateur” afhelpen. Het woord amateurkunsten heeft voor velen nog steeds een pejoratieve klank.

Van zaterdag 3 mei tot 26 mei 2014 wordt de Groote Kunstexpo opengesteld voor het publiek.

Naast de selectie van Guillaume Bijl wordt ook de selectie van het publiek en de selectie van een kinderjury getoond.

Voor een eerste maal wordt er intens samengewerkt met de nabij gehuisveste kunstacademie. De directeur Hans Martens staat 100% achter de Groote Kunstexpo, wat zeker zal resulteren in kwalitatief en kwantitatief grote kunst. Via facebook tracht men ook het grote publiek te bereiken. Alle ingestuurde kunstwerken worden op de facebookpagina getoond. Er is reeds een bonte verzameling te bekijken.

Het CC richt zijn pijlen niet alleen op de beeldende kunst maar ook op de klassieke muziek. Er werd ook een oproep gedaan aan de muzikale bevolking om deel te nemen aan het Groote Concert. Klassieke muzikanten krijgen een podium op vrijdagavond 25 april, op zaterdag 26 april en op zondag 27 april 2014. “Waarom klassieke muziek?” was mijn vraag. Het CC kiest telkens een ander muziekgenre. Vorig WAK stonden Jazz en Technomuziek centraal.

Ook aan de -14 jarigen wordt er gedacht. Gijs Vanhee, de jonge stadsartiest van Mechelen die in binnen- en buitenland furore maakt met zijn graffitikunsten, zal met de allerkleinsten aanwezig zijn in de straten van Mechelen. Het kinder WAK project voor de allerkleinsten is nog strikt geheim.

Zaterdag 3 mei is het dan tijd voor het Groote Laweit met fanfares en harmonieën, een feest in de tuin van het conservatorium die vanuit het CC te bereiken is. Het zwierige swingende H30 majorettekorps Va et vientzorgt voor wat schwung. H30 is de artistieke werkplek van Cultuurcentrum Mechelen voor jongeren tussen 14 en 30 jaar. H30 zet verschillende creatieve activiteiten en projecten op poten waarin jongeren kunnen experimenteren met theater, dans, beeldende kunst, muziek, textiel, film en alles wat daar tussen ligt.

Het leuke vogeltje dat de aandacht trekt op affiches en folders is trouwens een ontwerp van H30 illustratrice Eva Vaes. Kristien De Wolf, studente van de academie, zorgde voor de vormgeving.

Ik ben er zeker van: WAK in Mechelen wordt één groot kunstfeest vol verrassingen en spetterend enthousiasme. Geen enkele Mechelaar zal aan WAK kunnen ontsnappen.

WAK-promofilm

Ciné Public - hoogmis van de kortfilm

Article 2

Forum voor Figurentheater - een organisatie van Het Firmament i.s.m. OPENDOEK

Schimmentheater

Figurentheater: een traditie met toekomst

Editie 2014

Wereldverteldag in Antwerpen

Schilderen met licht: van ambacht tot hedendaagse kunst

Van traditie naar hedendaagse kunst

Theaterliefhebbers kapen dorp in de Westhoek

Het hart van het festival

Nieuw folkpodium op Dranouter is schot in de roos

Vlamo op Gentse Feesten

Voetgangerstunnel wordt expositieruimte

De tekening als laatste gesprek

Hoe werkt het project?

Bij Ronny Delrue op de sofa

The Big Draw

Ateliergesprek: zaterdag 5 oktober – 20u

THE BIG DRAW KICK-OFF

THE BIG DRAW KICK-OFF

Een veelbelovende aftrap in het S.M.A.K.

Ontstaan van de Gentse editie

DE KICK-OFF in het S.M.A.K. een greep uit het programma

Lezingen in het auditorium

Ook drie woonwagens zorgden voor sfeer op de KICK-OFF

VÁMANOS - LETS GO!

VÁMANOS - LETS GO!

TINNENPOT - zaterdag 2 november 2013

2 november van 16 tot ???? uur

De boekenbeurs beleven vanuit artistieke hoek

Eerste Koorronde Oost-Vlaanderen

Eerste Koorronde - provincie Oost-Vlaanderen

Muzikantendag 2013 inspireert jong talent

Hearts in Harmony: hartverwarmend

De spiegel is je beste vriend

Basisworkshop
schmink technieken

Mechelen pakt uit met De Groote Kunstexpo tijdens de WAK

Schimmentheater

Figurentheater: een traditie met toekomst

Editie 2014

Van traditie naar hedendaagse kunst

Het hart van het festival

Hoe werkt het project?

The Big Draw

Ateliergesprek: zaterdag 5 oktober – 20u

THE BIG DRAW KICK-OFF

Een veelbelovende aftrap in het S.M.A.K.

Ontstaan van de Gentse editie

DE KICK-OFF in het S.M.A.K. een greep uit het programma

Lezingen in het auditorium

Ook drie woonwagens zorgden voor sfeer op de KICK-OFF

VÁMANOS - LETS GO!

TINNENPOT - zaterdag 2 november 2013

2 november van 16 tot ???? uur

Eerste Koorronde - provincie Oost-Vlaanderen

Basisworkshop schmink technieken

Basisworkshop
schmink technieken